«Συμβιβασμός κάποτε σήμαινε ότι μισό καρβέλι ψωμί ήταν καλύτερο από το να μην έχεις καθόλου ψωμί. Για τους σύγχρονους πολιτικούς, συμβιβασμός φαίνεται να σημαίνει ότι μισό καρβέλι είναι καλύτερο από ένα ολόκληρο», έλεγε μια φορά κι έναν καιρό ο Γκ. Κ. Τσέστερτον.
Σήμερα θεωρείται κανείς τυχερός αν εργάζεται, διπλά τυχερός αν πληρώνεται τακτικά και τριπλά τυχερός αν έχει ολόκληρη και όχι μισή δουλειά.
Κάποτε όταν λέγαμε «μισές δουλειές», εννοούσαμε τις τσαπατσούλικες, τις παρατημένες στη μέση.
Σήμερα μισή δουλειά σημαίνει κάτι άλλο. Χθες, Τετάρτη, οι οικονομικές σελίδες έγραφαν ότι φέτος τον Απρίλιο είχαμε περίπου 120.000 αναγγελίες προσλήψεων πλήρους απασχόλησης και περίπου 70.000 αναγγελίες για μερική απασχόληση, ενώ οι γνωστοποιήσεις για εκ περιτροπής εργασία έφτασαν τις 26.000.
Ναι μεν το ισοζύγιο προσλήψεων-αποχωρήσεων εμφανίζεται θετικό, όμως η μερική απασχόληση, που πριν από το 2010 δεν ξεπερνούσε το 4,5%, σήμερα τείνει να καλύψει το 50% των θέσεων πλήρους απασχόλησης.
Είναι αυτονόητο ότι λέγοντας καρβέλι δεν εννοούμε μόνο το ψωμί. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα ζούσαμε στον 21ο αιώνα, αλλά στον αιώνα του Γιάννη Αγιάννη και ακόμα πιο πίσω.
Ομως η μισή δουλειά και ό,τι άλλο μισό συνεπάγεται είναι μια πραγματικότητα και επιπλέον οι σύγχρονοι πολιτικοί που βρίσκονται στην εξουσία (όπως και αυτοί που προετοιμάζονται να ξαναβρεθούν) μας λένε, με τον τρόπο τους, ότι μισή δουλειά είναι καλύτερη από μια ολόκληρη δουλειά.
Ο«κόφτης» είναι μια αφαίρεση. Δεν έχει «μάτια, στόμα και λαιμό», όπως λέει ένα τραγούδι των Θεοδωράκη-Ελευθερίου που γράφτηκε στα χρόνια της δικτατορίας.
Δεν έχει τη μορφή του κόφτη των λαχανικών ούτε του γνωστού εργαλείου των ηλεκτρολόγων ούτε είναι μια λεπίδα που κινείται κατακόρυφα. Είναι ένας μηχανισμός αναπροσαρμογής των μεγεθών του προϋπολογισμού, μας εξηγούν.
Επιπλέον, κάποιες δαπάνες είναι ιερές (άμυνα, υγεία), δεν θα κόβονται με τίποτα, μας διαβεβαιώνουν, όμως άλλες δεν θα γλιτώσουν από τους αιχμηρούς κοπτήρες του τέρατος, ενώ το φίμωτρο δεν θα αφαιρείται μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας αλλά με προεδρικά διατάγματα.
Εξάλλου, διαθέτουμε ευελιξία, η Ελλάδα θα αποφασίζει πώς και πόσο θα μειωθούν τα καρβέλια του μέλλοντος, πού θα πέσει ο κόφτης. Αχρείαστος να ’ναι, ας λέμε.
Ισως ο επίσημος κόφτης δεν μας πολυτρομάζει γιατί έχουμε συνηθίσει τον άτυπο, τον ιδιωτικό και τον οικογενειακό, αφού τα τελευταία έξι χρόνια κάνουμε εξ ανάγκης περικοπές δαπανών και μάλιστα με δυνατότητα επιλογής: κόβουμε αυτό γιατί δεν μπορούμε να κόψουμε το άλλο· έρχεται όμως η σειρά του «άλλου» να κοπεί και ψάχνουμε ένα νέο άλλο να περισώσουμε.
Για το σημερινό μισό καρβέλι υπεύθυνοι είναι οι προηγούμενοι φουρναραίοι που μείωσαν τις μερίδες και θα τις μείωναν ακόμα περισσότερο αν παρέμεναν στα πράγματα, λένε οι κυβερνώντες.
Εξάλλου, προσθέτουν, τον Σεπτέμβριο ο λαός μάς ψήφισε ξέροντας ότι το καρβέλι θα παραμείνει μισό, τουλάχιστον όμως θα ψήνεται σε σύγχρονο γερμανικό αρτοποιείο και όχι στον πρωτόγονο ξυλόφουρνο του χωριού.
Το χειρότερο δεν είναι ο όποιος συμβιβασμός της κυβέρνησης, αλλά ο δικός μας αφού, επιβεβαιώνοντας τον Αγγλο συγγραφέα, καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι μισό καρβέλι είναι καλύτερο από ένα ολόκληρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου