Βιβλιοκριτικές : Ο Κήπος της Γης Θνητής

Διαβάστε μια ενδιαφέρουσα Βιβλιοκριτική στο έργο του συναδέλφου Νίκου Γύφτουλα "Ο Κήπος της γης θνητής" από  το φιλόλογο-συγγραφέα, Γεράσιμο Δενδρινό

Νίκου Γύφτουλα:[1] »Ο Κήπος της Γης Θνητής», (.poema..) εκδόσεις, διήγημα, Κορώνη 2015.

Ο συγγραφέας Νίκος Γύφτουλας, εκτός από τη συμμετοχή του στο συλλογικό του έργο Τερψιχόρη, Dian το 2002, το 2015 κατέθεσε μια συλλογή ποιητικών διηγημάτων στον εκδοτικό οίκο (.poema…), που διευθύνει ο πεζογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος κι εκδότης,Βασίλης Ρούβαλης.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε: «Ζωώδες, σαν σπλαχνικά ωμό, εύθραυστα ανάγωγο, μακριά από μέτρα ασφαλείας και δοκιμασμένη γραφή με πισινή, συμβολικά αλληγορικό, επιθετικό, αστικά παρανοϊκό, ευαίσθητο…». Μια πρώτη όμως ανάγνωση μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το έργο πηγάζει από μια γερή αρματωσιά του συγγραφέα, όπως η παιδεία, η κατάκτηση γλώσσας, ο λυρισμός, ο συμβολισμός, (ας μου επιτραπεί ο πιο καίριος όρος, (αν και αναλυτικός), υπερρεαλιστικός συμβολισμός, αφού ο υπερρεαλισμός περιέχει συμβολισμό) και κυρίως η αμφισβήτηση της παραδοσιακής μάστιγας του ρεαλισμού με τέλος την ανατροπή, που έχει πια καταφάει το πρόσωπό της, έτσι ξοδεμένη από βιβλίο σε βιβλίο συγγραφέων της μιας ανάσας, που στοιβαγμένα σε προθήκες των βιβλιοπωλείων, συχνά προβιβάζονται στη χώρα μας ως σπουδαία και βραβεύσιμα. Ο Νίκος Γύφτουλας δεν έχει καμία σχέση με την τρέχουσα  λογοτεχνική παραγωγή. Αναγκάζεται να την αμφισβητήσει για να προχωρήσει παραπέρα, κι αυτό αποτελεί τόλμη και θάρρος. Ο Νίκος Γαβριήλ  Πεντζίκης το έκανε το 1944 με τον μονόλογό του, Ο πεθαμένος και η Ανάσταση και ο Γιώργος Χειμωνάς με τον Πεισίστρατο (1960). Ακόμα και με αυτούς, (αν θέλουμε να βρούμε και να εστιάσουμε τυχόν επηρεασμούς), ο Νίκος Γύφτουλας δεν ταυτίζεται ούτε στο ελάχιστο. Χρησιμοποιεί μια δική του γραφή, ακόμα καιρεαλιστική για να την εμπλουτίσει με εξαιρετικές υπερρεαλιστικές πινελιές και σύμβολα. Χρησιμοποιεί ακόμα και την ποίηση, τόσο στις καταγραφές όσο και σε αποκλειστικό μεμονωμένο σχήμα. Δεν τον αφορά επίσης να ταχθεί κι αυτός ως συγγραφέας σε μια μεταμοντέρνα αφηγηματική ομάδα, που περιλαμβάνει αυθαίρετα όποια γραφή ξεφεύγει από το καθιερωμένο κατεστημένο, μια ευκολία που δεν εξηγεί, αλλά συνήθως ομαδοποιεί, λόγω ανικανότητας και ίσως ευκολίας, μια νέα δήθεν ματιά πραγματικότητας.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη:  Στο Πρώτο Μέρος (με περιεχόμενα) εντός παρενθέσεως δεν υπάρχει κανένα κείμενο. Αφορά την ίδια την Απουσία, λες και ο συγγραφέας επισημαίνει στον αναγνώστη πως το ίδιο το Κενό της πραγματικότητας είναι ήδη μοιρασμένο εκ των προτέρων σ’ αυτόν και το κέρδος που αποκομίζει είναι και θα είναι πάντα η έλλειψη της ίδιας ζωής, ένα βίωμα κατακερματισμένο από εικόνες, ιστορίες, εντυπώσεις που που οφείλουν οι αναγνώστες να είναι πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν στο Δεύτερο Μέρος. Η ειρωνεία αυτού του τεχνάσματος, καταμαρτυρεί πως τα όσα γνωρίζουμε μέσα από την πείρα του διαβάσματος,  που επαναλαμβάνει στα μάτια μας έναν κόσμο λογικής όπου κυριαρχεί το αίτιο και το αποτέλεσμα στην ερμηνεία των πάντων, είναι ο μόνος πραγματικός κόσμος. Στο Δεύτερο Μέρος (δίχως περιεχόμενα) αυτή τη φορά σε παρένθεση, υπάρχουν 27 κείμενα-καταθέσεις, που σε καλούν να δεις αυτό το ιδιαίτερο ξέφωτο του κόσμου, τον Κήπο της Γης Θνητής με διαφορετικό βλέμμα.

 http://fractalart.gr/nikos-gyftoulas/