«Πλήρης απασχόληση και κοινωνική συνοχή: Είναι ακόμη εφικτές σε μια Ευρώπη που αλλάζει;»

Παρέμβασή μου στην ημερίδα της GUE-NGL που πραγματοποιήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες. με τίτλο

«Πλήρης απασχόληση και κοινωνική συνοχή: Είναι ακόμη εφικτές σε μια Ευρώπη που αλλάζει;» #‪#‎Εν‬ συνεχεία, ο Γεώργιος Μακράκης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ, επεσήμανε ότι οι πολιτικές της Ε.Ε. ή των εθνικών κυβερνήσεων για την απασχόληση και την ανεργία είναι λανθασμένες και κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν της πλήρους απασχόλησης.
Τόνισε ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές οδηγούν σε εξουθένωση του ανθρώπινου δυναμικού και σε κατασπατάληση των πόρων που προορίζονται για την καταπολέμηση της ανεργίας, οι οποίοι βεβαίως είναι, ούτως ή άλλως, περιορισμένοι. Υπογράμμισε ότι το εφαρμοζόμενο μοντέλο στην Ελλάδα -με την ανεργία να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα- εξασφαλίζει επίδομα μόνο στο 10% των ανέργων. Τέλος, ο κ. Μακράκης εστίασε στην αναγκαιότητα οι αποφάσεις για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας να είναι γρήγορες, καθώς,όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, "με 23 εκ. ανέργους σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπάρχει η πολυτέλεια για ατέρμονες συζητήσεις". ##

ΗΜΕΡΙΔΑ GUE/NGL, 14/10/2015

«ΠΛΗΡΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ: ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΦΙΚΤΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ;»

ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ

ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ

Σας παρουσιάζουμε αναλυτικό ενημερωτικό σημείωμα με τα πρακτικά της ημερίδας της GUE-NGL με τίτλο «Πλήρης απασχόληση και κοινωνική συνοχή: Είναι ακόμη εφικτές σε μια Ευρώπη που αλλάζει;» που πραγματοποιήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες. Η ημερίδα διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνας Κούνεβα, σε συνεργασία με τις ευρωβουλευτίνες των Podemos, Tania Gonzalez Penas (Ισπανία) και του Bloco de Escuerda, Marisa Matias (Πορτογαλία). Θεωρούμε το παρόν κείμενο ένα χρήσιμο υλικό προς περαιτέρω εμβάθυνση και αξιοποίηση. Σας παραθέτουμε εκτενώς όλες τις εισηγήσεις των ομιλητών και όλες τις παρεμβάσεις που έγιναν από τους ειδικούς σε θέματα απασχόλησης και κοινωνικής πολιτικής που είχαν προσκληθεί για να παρακολουθήσουν την ημερίδα.

Μαζί με τα πρακτικά που ακολουθούν, επισυνάπτουμε στο μήνυμα ορισμένες από τις εισηγήσεις-παρουσιάσεις που διαθέτουμε σε ηλεκτρονική μορφή.

Α. ΑΝΟΙΓΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Η ημερίδα άνοιξε με τον χαιρετισμό του Ευρωβουλευτή της GUE/NGL και Προέδρου της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων Τhomas Handel. Ο Handel ανέφερε ότι αυτή την στιγμή στην Ευρώπη υπάρχουν 23.5 εκατομμύρια άνεργοι και μάλιστα αυτός ο αριθμός αναφέρεται στους καταγεγραμμένους ανέργους. Επίσης τόνισε ότι και οι θέσεις εργασίας που υπάρχουν είναι χαμηλά αμειβόμενες και επισφαλείς ενώ χαρακτήρισε την επισφαλή εργασία σαν ένα “καρκίνο” που απλώνεται με γρήγορους ρυθμούς στην Ευρώπη. Μια Ευρώπη που αν θέλει να έχει μέλλον θα πρέπει να δημιουργήσει πραγματικές και ποιοτικές θέσεις εργασίας. Μια πραγματικά κοινωνική Ευρώπη με εργασιακά δικαιώματα και όχι με μισθούς πείνας. Αν η Ευρώπη δεν είναι κοινωνική τίθεται εν αμφιβόλω η ύπαρξη της υποστήριξε ο Handel. Επιπρόσθετα άσκησε κριτική στην Κομισιόν καθώς οι μέχρι τώρα πρωτοβουλίες της είναι ισχνές για τα κοινωνικά δικαιώματα. Επίσης εξήρε την ανάγκη για θέσπιση νομοθετικών ρυθμίσεων και κοινών κανονισμών όπως για παράδειγμα ποινές για τις καταχρήσεις εργοδοτών προς τους εργαζόμενους. Τέλος, ο Ηandel επεσήμανε ότι η εργασία και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι το αποπαίδι της οικονομίας.

Β. ΠΡΩΤΟ ΠΑΝΕΛ: «ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΕ ΠΑΛΑΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ»

Η Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνα Κούνεβα συντόνισε το πρώτο μέρος της ημερίδας με τίτλο Ανεργία: «Καινοτόμες λύσεις σε παλαιά προβλήματα»

Η Ράνια Αντωνοπούλου αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης υπερτόνισε ότι η επιδίωξη της οικονομικής ανάπτυξης και μεγέθυνσης στην Ευρώπη, έχουν αξία όταν οι οικονομικές πολιτικές στοχεύουν στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής των λαών. Διαφορετικά για ποιόν τη θέλουμε την ανάπτυξη? Ιδιαίτερα σε χώρες που αναγκάστηκαν να υπογράψουν συμφωνίες είτε με μνημόνια και εποπτεία είτε χωρίς. Ακολουθεί ένα εκτενές απόσπασμα από την ομιλία της Υπουργού:

«Αναζητούμε τις απαντήσεις που θα μας επιτρέψουν να οδηγηθούμε σε μια κοινωνία με δικαιοσύνη. Στην κατεύθυνση αυτή είμαστε αντιμέτωποι με τρεις προκλήσεις.

Η πρώτη αφορά τον διαχωρισμό της οικονομικής από την κοινωνική πολιτική. Ανησυχούμε και πρέπει, για τα ελλείμματα των προϋπολογισμών των χωρών μας, αλλά συγχρόνως πρέπει να λάβουμε υπόψη τα νούμερα της ανεργίας και της απασχόλησης. Στην εφαρμογή των συμφωνιών και των προγραμμάτων, ο δείκτης της αγοράς εργασίας για τη δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων απασχόλησης,  για την καταστροφή της απασχόλησης και την ανεργία δεν αναφέρεται πουθενά. Υπάρχει εδώ λοιπόν περιθώριο συνεργασίας και συντονισμού στην Ευρώπη, για να προχωρήσουμε προς στόχους και θεσμική δομή, που να οδηγεί σε δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Αυτή η στόχευση να είναι το κέντρο των οικονομικών μας πολιτικών κι όχι να εξαντλείται σε κοινωνικά προγράμματα μείωσης της φτώχειας.

Η δεύτερη πρόκληση, αφορά το θέμα της κατανομής, σε αντιπαράθεση με την ανακατανομή. Όταν ισχυριζόμαστε ότι η αύξηση των μισθών θα μειώσει την ανταγωνιστικότητα των χωρών και δίνουμε κατευθυντήριες γραμμές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ξεχνάμε την άλλη πλευρά της ιστορίας κι αυτό τεκμηριώνεται από πρόσφατες μελέτες στην Αγγλία. Αν υπήρχε ευρωπαϊκός συντονισμός για αυξήσεις μισθών της τάξης του 0,5 – 1,5 % στην Ε.Ε., σε δύο χρόνια θα δημιουργούνταν 11.000.000 θέσεις απασχόλησης. Εάν σήμερα έχουμε ένα έλλειμμα απασχόλησης 23.000.000,  θα μπορούσαμε να μειώσουμε την ανεργία στο 50%. Αυτό όμως δεν μπορεί να το πετύχει κάθε χώρα από μόνη της.

Γιατί μιλάμε για κατανομή και ανακατανομή? Μια δίκαιη κατανομή ενισχύει τη ζήτηση όχι μόνο σε μια χώρα, αλλά σε πολλές συγχρόνως, εφόσον το 50%  των εμπορικών συναλλαγών  της Ε.Ε., λαμβάνει χώρα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Συνεπώς έτσι υπάρχουν οφέλη για όλους. Εάν προσβλέπουμε μόνο στο έλλειμμα και στην πολιτική που θεωρεί ότι με τη βελτίωση της κατανομής, των δεικτών κατανομής δηλαδή, μειώνεται η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας, τότε καταλήγουμε σε μια πολιτική που θεωρεί ότι για να είμαστε ανταγωνιστικοί πρέπει να μειώσουμε όλοι τους μισθούς μας. Αντί γι’ αυτό όμως πρέπει να έχουμε άλλες πολιτικές που να αντιμετωπίζουν το θέμα της ανακατανομής. Σε μια χώρα που έχει π.χ. 25% ανεργία και από αυτό το ποσοστό το 73% είναι μακροχρόνια άνεργοι, θα διαπιστώσουμε την ένδεια, το 50-60% δηλ. των ανέργων βρίσκονται κάτω από το όριο της ένδειας και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι φτωχοί στις χώρες μας. Το ποσοστό αυτό είναι 20%, που σημαίνει ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που υποφέρουν από ένδεια και άλλοι υποφέρουν από ένδεια όντας άνεργοι. Ποια είναι η λύση? Η προφανής απάντηση είναι αύξηση μισθών και αύξηση της απασχόλησης. Αντί γι’ αυτό κάνουμε το αντίθετο. Απορρυθμίζουμε τις αγορές εργασίας και επιτρέπουμε πολιτικές όπως το ελάχιστο εισόδημα ή οι προσωρινές μεταφορές για να καλύψουμε τρύπες.

Η τρίτη πρόκληση  αφορά το είδος των πολιτικών απασχόλησης. Ο τίτλος του Υπουργείου που ανέλαβα μιλάει για την καταπολέμηση της ανεργίας. Δεν είναι  όμως απόλυτα σωστός, γιατί κανένα Υπουργείο ή υπουργός από μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία. Χρειάζεται ανάπτυξη και στην κοινωνική οικονομία και στο δημόσιο τομέα. Θα πρέπει να στηρίξουμε τον άνεργο μέχρι να βρει μια σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά. Η Ευρώπη έχει την εξής προσέγγιση: Αντιμετωπίζει τον άνεργο  σαν να φταίει ο ίδιος που είναι άνεργος, σαν να είναι δικό του λάθος. Χρειάζεται ενίσχυση των προσόντων, κατάρτιση, επωφελούνται πολλοί άνθρωποι από τη νέα γνώση, όμως παραμένουν στην ανεργία, όσο δεν υπάρχει  ανάκαμψη της οικονομίας.

Στον προγραμματισμό που διαθέτουμε απαιτούνται εναλλακτικές λύσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες των ανέργων. Στην Ελλάδα π.χ. 400.000 άνθρωποι πάνω από δύο χρόνια είναι άνεργοι. Τίνος ευθύνη είναι αυτό; Εάν ο ιδιωτικός τομέας δεν προσφέρει δουλειές, την απάντηση θα δώσει η κοινωνική Ευρώπη, άρα είναι ευθύνη του κράτους να έχει τον κατάλληλο προγραμματισμό, ώστε ο κόσμος να έχει προσωρινή εργασία, όχι για 3,4, 5 μήνες, αλλά με επαρκή διάρκεια 7-8 μηνών, κατά τους οποίους μπορούν να  χρησιμοποιήσουν τις δεξιότητές τους σε παραγωγικές δραστηριότητες, ώστε να επωφεληθεί και ο περίγυρός τους και οι ίδιοι, αποκτώντας κοινωνική ασφάλιση και αξιοπρεπή εργασιακά δικαιώματα. Η κυβέρνησή μας ξεκίνησε τέτοια προγράμματα για 150.000 θέσεις για το 2016, ελπίζοντας στην ευρωπαϊκή στήριξη και τη βοήθεια από τη διεθνή εμπειρία».

Eν συνεχεία, ο Fernando Luengo Escalonilla, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης στην Ισπανία ανέφερε ότι μια απλή οικονομική άνθηση δεν λύνει τα προβλήματα καθώς η όποια ανάπτυξη θα είναι ευάλωτη. Στη σημερινή Ευρώπη υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις οικονομιών και μια εξωφρενική υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού.

Ενώ το κύριο πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός αρπακτικού χαρακτήρα καθώς οι θεσμοί καταλαμβάνονται από μεγάλους πολυεθνικούς και οικονομικούς ομίλους υποστήριξε ο Escalonilla. Ακόμη ο Εscalonilla κάλεσε:

- να σταματήσει η τρελή  λογική της μείωσης αποδοχών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας,

- για έναν νέο κεϋνσιανισμό που θα ενισχύσει την ζήτηση

- την δημιουργία ενός νέου στιβαρού πλαισίου εργασιακών σχέσεων

- την ενίσχυση της παραγωγικότητας

- την δικαιότερη κατανομή των πόρων

- την στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων

- και την αναζωπύρωση της οικονομίας

Τέλος, ανέφερε πως  απαράβατες προϋποθέσεις για έξοδο από την κρίση αποτελούν η αύξηση των μισθών και η δημιουργία αξιοπρεπούς απασχόλησης.

Ακολούθησε ο Pedro Emanuel Coelho Araujo, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και Ερευνητής για θέματα Κοινωνικής Πολιτικής, Εργασίας και Ανισοτήτων, στο Πανεπιστήμιο Coimbra της Πορτογαλίας, που έκανε λόγο για δραματική υποβάθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η μεγαλύτερη πληγή αυτή την στιγμή στην Πορτογαλία είναι η επισφαλής εργασία. Η ανεργία είναι σε υψηλά επίπεδα και επιπλέον υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπινου δυναμικού υψηλά καταρτισμένου που όμως απασχολούνται σε θέσεις ημιαπασχόλησης ή σε υποβαθμισμένες θέσεις εργασίας, υποστήριξε ο Αraujo.

Η Isabel Ortiz, Διευθύντρια στο Τμήμα Κοινωνικής Προστασίας της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), αναφέρθηκε στις δύο εκθέσεις που εκπονήθηκαν από το ΔΝΤ τα έτη 2013 και 2014, στις οποίες προτάθηκαν μεταρρυθμίσεις που αποτέλεσαν την αρχή για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Και αυτές οι πρακτικές στηρίζονται πλήρως και από τον OΕCD και την Κομισιόν, είπε η Οrtiz. Επιπλέον η κ.Ortiz εξήρε την ανάγκη για επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο καθώς υπάρχει ένα νέο δυναμικό  καταρτισμένο. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αναφορά της Οrtiz στο «Επενδυτικό Σχέδιο για την Ευρώπη», με το οποίο χώρες σαν την Γερμανία, Γαλλία και Μ. Βρετανία απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος (50%) εις βάρος των περιφερειακών χωρών. Σύμφωνα με την κ.Ortiz πρέπει να γίνει αναπροσαρμογή του επενδυτικού σχεδίου με συγκεκριμένη στόχευση τους μακροχρόνια ανέργους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις των περιφερειακών χωρών.

Στη συνέχεια, η Καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου Αθηνά Ρομπόλη-Μπελεγρή παρουσίασε τα βασικά ευρήματα έρευνας για την επίδραση της ανεργίας στο ΑΕΠ της Ελλάδας και των βασικών εμπορικών της εταίρων στην Ε.Ε., έρευνα που είχε διενεργηθεί για λογαριασμό της Κ. Κούνεβα και είχε παρουσιαστεί τον περασμένο Μάρτιο στην Αθήνα. Σύμφωνα με την μελέτη της κ. Ρομπόλη και ομάδας επιστημόνων του ΕΜΠ:

«…το ΑΕΠ της Ελλάδας κατά την εξεταζόμενη περίοδο 2008-2014, μειώθηκε συνολικά κατά 25,6%, δηλ. η ελληνική οικονομία έχασε το ¼ της παραγωγής της, η δε ανεργία τετραπλασιάστηκε. Στην απώλεια του ΑΕΠ που αποτιμάται σε 61,9 δισ. €, η μείωση της καταναλωτικής δαπάνης των ανέργων – πρώην μισθωτών,  συνέβαλε με ποσοστό 65%, μέγεθος που αποτυπώνει τη σημασία της ανεργίας στην εμβάθυνση  της κρίσης. Η αποτίμηση του κόστους της ανεργίας στη συρρίκνωση του ΑΕΠ της Ελλάδας φτάνει τα 40,5 δισ. € και τα 11,3 δισ. στο ΑΕΠ των εμπορικών εταίρων της, με τις μεγαλύτερες απώλειες να παρατηρούνται στη Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ολλανδία και Ισπανία. Η μείωση της ζήτησης σε ποσοστό 86,9% αφορά τα εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα –κυρίως στον τριτογενή τομέα- και κατά 13,1% τις εισαγωγές, με αιχμή στον δευτερογενή τομέα.

Συμπερασματικά, από τα ευρήματα της έρευνας προκύπτει ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές στην Ελλάδα, προκαλούν θεαματικές μειώσεις και έντονη διαταραχή στο σκέλος τόσο της ζήτησης, όσο και της παραγωγής. Κατά συνέπεια προβάλλει επιτακτικά η αναγκαιότητα επανασχεδιασμού των δημόσιων πολιτικών, στην κατεύθυνση δημιουργίας θέσεων απασχόλησης και για την Ελλάδα και για την Ε.Ε.»

Γ. ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΝΕΛ: «ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΡΑΞΗ ΕΝΟΣ ΒΙΩΣΙΜΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ»

Η ημερίδα συνεχίστηκε με την δεύτερη θεματική ενότητα με τίτλο:  «Για την χάραξη ενός βιώσιμου ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου για το μέλλον». Συντονίστρια ήταν η Ευρωβουλευτίνα της GUE/NGL Tania Gonzalez Penas.  H Penas σχολίασε ότι ζούμε σε μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, η οποία οπισθοχωρεί σε θέματα που αφορούν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ενώ τόνισε πως αν δεν σταματήσουν οι πολιτικές λιτότητας η Ευρώπη δεν πρόκειται να βγει από την κρίση.

O Joachim Schuster από την Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, υποστήριξε ότι η κοινωνική συνοχή στην Ευρώπη βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω της βαθιάς κρίσης, με αποτέλεσμα ο κίνδυνος ανόδου της ακροδεξιάς να παραμένει. Το Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο που παραδοσιακά αποτελείται από δύο πυλώνες την υψηλή απασχόληση και τα κατοχυρωμένα δικαιώματα των εργαζόμενων καταρρέει ολοένα και περισσότερο τόνισε ο Schuster. Ενώ ανέφερε ότι υπάρχει και ένας κατακερματισμός μοντέλων μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνολικά όμως αυτό που έχει επικρατήσει είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο με αποτέλεσμα να έχουμε συρρίκνωση του κράτους και καταστρατήγηση κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο Schuster πρότεινε την ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και την παύση της λιτότητας ενώ κάλεσε την Ε.Ε να αποτρέψει την επανάληψη φαινόμενων μεγάλης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής όπως το σκάνδαλο LuxLeaks. Τέλος άσκησε κριτική στο σύστημα της Ευρωζώνης καθώς όπως χαρακτηριστικά είπε: “Είμαστε ένα ενιαίο νομισματικό σύστημα, αλλά το χρέος είναι ξεχωριστό για κάθε χώρα. Eίναι επιτακτική η ανάγκη για μια κοινή ευρωπαϊκή διαχείριση του χρέους”.

Εν συνεχεία, η Ευρωβουλευτής των Πρασίνων Terry Reintke ξεκίνησε την εισήγηση της απαντώντας στο ερώτημα της εκδήλωσης (Πλήρης απασχόληση και κοινωνική συνοχή: Είναι ακόμη εφικτές σε μια Ευρώπη που αλλάζει;) Σύμφωνα με την Reintke μπορούν η πλήρης απασχόληση και η κοινωνική συνοχή να γίνουν εφικτές μόνο με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και ταυτόχρονα την ενίσχυση του κοινωνικού μοντέλου. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην διάσκεψη του G8 το 2008, όταν οι επικεφαλής των πιο ανεπτυγμένων χωρών έβαλαν φραγμούς για συζήτηση με διαφάνεια και έλεγχο από τους πολίτες. Η Reintke ανέφερε ότι οι πολυεθνικές δρουν σε παγκόσμιο επίπεδο και πιέζουν για τα συμφέροντα τους. Για τα προβλήματα απαιτούνται ευρωπαϊκές λύσεις όχι εθνικές ενώ αναφέρθηκε και στις πρακτικές  κοινωνικού dumbing σε μισθούς και δικαιώματα. Επιπρόσθετα ανέφερε ότι η Ε.Ε δεν έχει δείκτες σταθεροποίησης. Γι’ αυτό πρότεινε την ευρωπαϊκή θέσπιση «ελάχιστων κοινωνικών προδιαγραφών» όπως για παράδειγμα ο ελάχιστος μισθός και άλλα εργασιακά δικαιώματα ώστε να μην μπορούν οι επενδύσεις και οι εργοδότες να αφαιρέσουν εργασιακά δικαιώματα. Ακόμη, κάλεσε την Ευρώπη να ενισχύσει την δημοκρατία της μέσα από την δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού φόρουμ Ευρωπαίων πολιτών» το οποίο θα συζητήσει από κοινού με τα Ευρωπαϊκά όργανα και τους άλλους φορείς την δημιουργία των ελάχιστων κοινωνικών προδιαγραφών. Τέλος εξήρε την ανάγκη για δημιουργία «Ευρωπαϊκού Ταμείου ασφάλισης και ανεργίας».

O José Luìs Albuquerque, Οικονομολόγος και Ερευνητής στο Παρατηρητήριο της Κρίσης στην Πορτογαλία, αναφέρθηκε εκτενώς στο κοινωνικό κόστος της κρίσης στην χώρα του. Σύμφωνα με τον Αlbuquerque τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και οι λάθος χειρισμοί της Τρόικας έφεραν χειρότερα αποτελέσματα καθώς ενέτειναν την κρίση. Επαίνεσε βέβαια τις αποφάσεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πορτογαλίας οι οποίες τροχοπέδησαν σε ένα βαθμό τα μέτρα  λιτότητας. Ο Αlbuquerque παρουσίασε στατιστικά στοιχεία για να καταδείξει την απίστευτη μείωση των κοινωνικών δαπανών και παροχών. Συγκεκριμένα:

·         60% των ανέργων έχασαν το επίδομα τους

·         Ένας μικρός αριθμός ανέργων έπαιρναν ένα πενιχρό επίδομα

·         Οικογένειες που έχουν και τους δυο γονείς άνεργους ζούνε με 360 ευρώ το μήνα

·         400.000 οικογένειες και 60.000 παιδιά έχασαν οικογενειακά επιδόματα

·         ενώ κόπηκε και το συμπληρωματικό επίδομα των ηλικιωμένων

Ακόμη τα μέτρα της Τρόικας εισηγούνταν και περαιτέρω περικοπή των συντάξεων κατά 10% αλλά το μέτρο πάγωσε με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πορτογαλίας. Τέλος, ο  Αlbuquerque έκλεισε την ομιλία του με τρία κύρια συμπεράσματα για την κρίση στην Πορτογαλία:

Ø      Όλο το βάρος της κρίσης μετακυλίστηκε στους άνεργους και στους συνταξιούχους

Ø      Η Πορτογαλία αυτή την στιγμή ανήκει στις χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες στην Ευρώπη.

Ø      Μόνο το 3,5 του ΑΕΠ πάει σε κοινωνικές υπηρεσίες πολύ λιγότερο από το ποσό που διατίθεται για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Επόμενος ομιλητής της ημερίδας ήταν ο Σάββας Ρομπόλης, Ομότιμος Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ακολουθεί το απόσπασμα της ομιλίας του:

«Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια, προκάλεσε τις εξής συνέπειες: ανεργία 25,2% (ή 1.200.000 ανέργους), από 9,5% το 2009,  μείωση του ΑΕΠ κατά 25%. Οι συνέπειες αυτές, σε συνδυασμό με την όξυνση της γήρανσης του πληθυσμού, τη μείωση της τριμερούς χρηματοδότησης και την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κατέστησαν το ασφαλιστικό σύστημα σοβαρά ελλειμματικό και προβληματική τη βιωσιμότητά του.

Στο διάστημα αυτό οι συντάξεις μειώθηκαν κατά 45% και η τρόικα,  με την αποδοχή των ελληνικών κυβερνήσεων επέβαλε τη μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 10 δις. €, με το επιχείρημα να παραμείνουν στο σύστημα για τη χρηματοδότηση των συντάξεων μέχρι το 2020. Όμως το σύστημα σήμερα είναι ελλειμματικό γιατί αυτό το ποσόν διατέθηκε για την αποπληρωμή του χρέους. Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε διαπιστώνει ότι το 2035, είναι το έτος που θα συντελεστεί στην Ελλάδα η σύγκρουση των γενεών. ΄Οσοι δηλαδή γεννήθηκαν μετά το 1970 και πρέπει να συνταξιοδοτηθούν το 2035, θα λάβουν ως σύνταξη ποσό πολλαπλάσια λιγότερο των εισφορών που κατέβαλαν στον εργασιακό τους βίο. Το γεγονός αυτό ανατρέπει την αρχή της αναλογικότητας, βασική αρχή του ΣΚΑ. Επίσης παραβιάζει και τις άλλες δύο αρχές, την αρχή  της ισότητας και της αλληλεγγύης. Αποτελεί υποκρισία για το μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι τα 2/3 της τρόικας είναι ευρωπαϊκοί οργανισμοί.

Η στρατηγική των μνημονίων για την Κοινωνική Ασφάλιση, είναι το έλλειμμα της ύφεσης, της απασχόλησης, της γήρανσης του πληθυσμού και το έλλειμμα που προέρχεται από την υψηλή ανεργία, να καλυφθεί χρηματοδοτικά από τη μείωση των συντάξεων, την αύξηση των εισφορών, την αύξηση των ορίων ηλικίας και την αλλαγή του χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Στο τρίτο μνημόνιο οι δανειστές προτείνουν να φύγουμε από το σύστημα Βίσμαρκ και να πάμε σε ιδιωτικό συνταξιοδοτικό σχήμα. Από τη μια δηλ. θα υπάρχει μια βασική σύνταξη 300-350 € που θα καλύπτει ο κρατικός προϋπολογισμός και από την άλλη ατομικές μερίδες του κάθε ασφαλισμένου (ατομικός λογαριασμός). Εάν ο ασφαλισμένος έχει 35 χρόνια ασφάλισης, θα μπορεί με  τη βασική σύνταξη να πάρει 1000 €. Εάν όμως είναι άνεργος ή αδήλωτος – ανασφάλιστος, τότε βασική και αναλογική σύνταξη δεν θα ξεπερνούν τα 600 €. Αυτό το σύστημα εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ. Στην Ευρώπη εφαρμόζεται μόνο στις Βαλτικές χώρες.

Συνεπώς δεν πρέπει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, εάν θέλουμε να μιλάμε για ΣΚΑ και για ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Στη μαθηματική μελέτη μας αποδείξαμε ότι το μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενο σύστημα στην Ελλάδα, είναι βιώσιμο με μια προϋπόθεση: ότι η αύξηση του ΑΕΠ και η αντίστοιχη απασχόληση που θα δημιουργείται κατά μέσο όρο πρέπει να είναι πάνω από 2% το χρόνο. Συνεπώς ο αυτόματος σταθεροποιητής στο σύστημα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου είναι η απασχόληση, ενώ στο σύστημα των δανειστών είναι η νοητή κεφαλαιοποίηση. Πλέον ο ασφαλισμένος δεν θα είναι αντιμέτωπος με τις ασφαλιστικές πολιτικές του κράτους και του συστήματος κοινωνικής προστασίας, αλλά αντιμέτωπος με τις εξελίξεις των τίτλων στα χρηματιστήρια και στις κεφαλαιαγορές».

Τις εισηγήσεις των ομιλητών του πάνελ έκλεισε ο Alejandro Ιnurrieta Beruete, δημοτικός σύμβουλος Μαδρίτης, πρώην διευθυντής στεγαστικής πολιτικής στον ίδιο δήμο, ο οποίος αναφέρθηκε στην φούσκα των ακινήτων στην Ισπανία. Σύμφωνα με τον Beruete, η κρίση στην Ισπανία εμφανίστηκε με την φούσκα στις τιμές των ακινήτων. Αυτή την στιγμή στην Ισπανία υπάρχουν περίπου 6 με 7.000.000 εκατομμύρια σπίτια αλλά το κατασκευαστικό lobby δίνει λιγότερα στοιχεία, πιέζει έτσι ώστε να μην υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία ενώ το πιο εξοργιστικό είναι ότι δεν δημοσιεύει τα στοιχεία για να μην πέφτουν οι τιμές των ακινήτων. Κατά τον Beruete η κατοικία στην Ισπανία χρησιμοποιήθηκε ξεκάθαρα σαν εργαλείο κερδοσκοπίας.

Εν συνεχεία, ο Βeruete αναφέρθηκε στους χειρισμούς της Ισπανικής κυβέρνησης η οποία ενθάρρυνε την αγορά και όχι την επιδότηση του ενοικίου. Σε αντίθεση με την Γερμανία και τη Δανία όπου υπάρχει προστασία της κατοικίας, στην Ισπανία δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα πολλοί πολίτες να αντιμετωπίσουν τις εξώσεις, ενώ ανέφερε ότι αυτή την στιγμή στην Ισπανία υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός υπερχρεωμένων νοικοκυριών που έχουν ως μοναδικό περιουσιακό στοιχείο το σπίτι τους. Τέλος, ο Βeruete κάλεσε την Ευρώπη να θεσπίσει κοινό Ευρωπαϊκό νόμο προστασίας της κατοικίας, στα πρότυπα αντίστοιχης πρότασης των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, ενώ ζήτησε η Ευρωπαϊκή νομοθεσία να μεριμνήσει και για ευρωπαϊκό έλεγχο στις τιμές των ακινήτων και του κτηματομεσιτικού τομέα.

Δ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Η ημερίδα έκλεισε με παρεμβάσεις από τους ειδικούς σε θέμα εργασίας, ανεργίας, ασφάλισης και κοινωνικής πολιτικής που συγκροτούσαν το κοινό που είχε προσκληθεί από την Κ. Κούνεβα και τους άλλους ευρωβουλευτές για την παρακολούθησή της. Παραθέτουμε τις παρεμβάσεις των Ελλήνων ειδικών που συμμετείχαν στην ημερίδα:

Πρώτη παρενέβη η Σοφία Παπαοικονόμου, Νομικός-Ερευνήτρια σε θέματα απασχόλησης-ανεργίας. Η παρέμβαση αφορούσε το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας στην Ελλάδα τα χρόνια των Μνημονίων και της κρίσης. Ακολουθεί το απόσπασμα της ομιλίας της:

«Στην Ελλάδα των μνημονίων και της κρίσης η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με την καθιέρωση της «ευελιξίας», της μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης, την αδήλωτη εργασία κλπ., υπό τη διαρκή απειλή μιας ογκούμενης στρατιάς ανέργων, διάβρωσε το εργασιακό και κοινωνικό πρότυπο και μετέτρεψε το εργατικό δίκαιο, σε δίκαιο έκτακτης ανάγκης. Στις συνθήκες αυτές η απλήρωτη εργασία από εξαίρεση μετατράπηκε σε νέα κανονικότητα. Η απλήρωτη εργασία, στα 6 χρόνια των μνημονίων, εξελίχθηκε σε μάστιγα που διαμόρφωσε το νέο κοινωνικό φαινόμενο των φτωχών εργαζομένων, τη σύγχρονη δουλεία του 21ου αιώνα και εμπέδωσε μια νέα εργασιακή κουλτούρα του άκρως ευέλικτου απασχολούμενου, χωρίς δικαιώματα.

Πάνω από 1.200.000 είναι οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ- ΓΣΕΕ. Δηλ. το 1/3 του οικονομικά ενεργού πληθυσμού πληρώνεται με καθυστέρηση 3-24 μηνών. Οι έναντι καταβολές έχουν γενικευτεί, καθώς και οι πληρωμές σε είδος (Κουπόνια σίτισης, καυσίμων, δωρεάν διαμονή κλπ). Εκτός από την τυπική μορφή απλήρωτης εργασίας (μη πληρωμή δεδουλευμένων, δώρων, αδειών) άτυπες μορφές συνιστούν οι μετατροπές συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής ή εκ περιτροπής, οι μειώσεις προσαυξήσεων για υπερεργασία και υπερωρίες, οι μειώσεις αποζημιώσεων απόλυσης, η παράταση των συμβάσεων μαθητείας, ο «εθελοντισμός» (άμισθη εργασία με «ηθική αμοιβή»).

Με βάση τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, η απλήρωτη εργασία πλήττει κυρίως τον κλάδο του τουρισμού- επισιτισμού, της καθαριότητας και φύλαξης, της ναυτιλίας, των κατασκευών, του λιανεμπορίου κ.ά. Ενδεικτικά στον τουρισμό το 80% των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων οφείλει μισθούς 1-15 μηνών.

Η απλήρωτη εργασία συνιστά μια τεράστια μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους προς το μεγάλο κεφάλαιο, ένα τεράστιο ιδιωτικό χρέος, για το οποίο δεν λαμβάνεται καμιά μέριμνα. Ενώ αντίθετα, ρυθμίζονται οι οφειλές στο Δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία, τα χρέη προς τράπεζες κλπ., χιλιάδες δικαστικές αποφάσεις για τις εργατικές απαιτήσεις (δεδουλευμένα, αποζημιώσεις, άδειες κλπ), παραμένουν ανεκτέλεστες. Η καταπολέμηση του φαινομένου της απλήρωτης εργασίας απαιτεί συντονισμένες προσπάθειες και νομοθετικές παρεμβάσεις στα πλαίσια εφαρμογής των “Βέλτιστων Πρακτικών” του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου (ILO, εμπλοκή ευρωκοινοβουλίου κλπ), αλλά κυρίως απαιτεί την αγωνιστική διεκδίκηση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος για την επαναφορά της δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας».

Στη συνέχεια, ο Ηλίας Κικίλιας, Διευθυντής Κοινωνικών Ερευνών, στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, αναφέρθηκε στα μείζονα προβλήματα της Ε.Ε: Ασυμμετρία του Ευρώ, η εξέλιξη μισθών, εμπορικά πλεονάσματα – ελλείμματα. Δεν υπάρχει μηχανισμός ανακατανομής για την άρση της ασυμμετρίας. Πρόβλημα επίσης αποτελεί η έλλειψη ευρύτερων συμμαχιών των προοδευτικών δυνάμεων της Ευρώπης υποστήριξε ο κ. Κικίλιας. Εξήρε την ανάγκη για δημιουργία ενός ευρωπαϊκού σχήματος επιδότησης της ανεργίας, χωρίς κατάργηση των εθνικών αρχών. Επεσήμανε, ακόμη ότι ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός «Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος» απαιτεί μεταφορά πόρων, γεγονός που δεν αποδέχεται η Γερμανία, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο πρόεδρος της  Bundesbank. Για την αξιολόγηση των ευρωπαϊκών πολιτικών, το κριτήριο για την απασχόληση – ανεργία είναι αριθμητικό (ποσοτικό). Δηλαδή ένα άτομο με πλήρη απασχόληση καταγράφεται το ίδιο με έναν εργαζόμενο μερικής απασχόλησης  π.χ. δύο ωρών το μήνα. Συνεπώς εκτός από το ποσοστό της απασχόλησης, ασφαλής δείκτης πρέπει να είναι και η ένταση της απασχόλησης, κατέληξε ο κ. Κικίλιας.

Εν συνεχεία, ο Γεώργιος Μακράκης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ, επεσήμανε ότι οι πολιτικές της Ε.Ε. ή των εθνικών κυβερνήσεων για την απασχόληση και την ανεργία είναι λανθασμένες και κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν της πλήρους απασχόλησης. Τόνισε ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές οδηγούν σε εξουθένωση του ανθρώπινου δυναμικού και σε κατασπατάληση των πόρων που προορίζονται για την καταπολέμηση της ανεργίας, οι οποίοι βεβαίως είναι, ούτως ή άλλως, περιορισμένοι. Υπογράμμισε ότι το εφαρμοζόμενο μοντέλο στην Ελλάδα -με την ανεργία να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα-  εξασφαλίζει  επίδομα μόνο στο 10% των ανέργων. Τέλος, ο κ. Μακράκης εστίασε στην αναγκαιότητα οι αποφάσεις για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας να είναι γρήγορες, καθώς,όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, "με 23 εκ. ανέργους σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπάρχει η πολυτέλεια για ατέρμονες συζητήσεις". 

Ο Γιώργος Κρητικίδης, Ειδικός Συνεργάτης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, παρουσίασε αριθμητικά στοιχεία του Ινστιτούτου για την ανεργία. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι: α) ο αριθμός των επιδοτούμενων ανέργων από 30% το 2009, έφτασε στο 10% από το 2013 και μετά, β) οι μακροχρόνια άνεργοι δεν λαμβάνουν κανένα επίδομα και γ) το οκτάμηνο του Ιανουαρίου-Αυγούστου 2015 από τις 400.000 νέες θέσεις απασχόλησης το 20% αφορά την εκ περιτροπής εργασία.

Ο Κώστας Δημουλάς, Επίκουρος Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο-Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και Συνεργάτης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, αναφέρθηκε στην έννοια της σύγκλισης για την Απασχόληση και την Κοινωνική Συνοχή. Ο κ. Δημουλάς υποστήριξε ότι για την ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορεί να είναι περιεχόμενο του επιζητούμενου κοινωνικού μοντέλου το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα», όταν τις δύο προηγούμενες δεκαετίες ήταν ζητούμενο η μείωση των ανισοτήτων. Το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα» είναι ένας μηχανισμός διατήρησης και προώθησης του Κοινωνικού Μοντέλου της Ευρώπης με την έννοια που το εισήγαγε ο Φρίντμαν. Σταθερό ζήτημα πάλης για την Αριστερά είναι ο βασικός μισθός και η αύξησή του, και όχι η απεμπόλησή του εν ονόματι του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Για τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Σκωτία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο) τέθηκε το ζήτημα του βασικού μισθού για την προστασία του πληθυσμού που εργάζεται σε επισφαλείς θέσεις εργασίας.  Η Ε.Ε. εισηγείται «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» στα επίπεδα της απόλυτης φτώχειας. Ταυτόχρονα, ενώ επιδεικνύει απόλυτη ανελαστικότητα στην οικονομική πολιτική, είναι εξαιρετικά ελαστική στα θέματα Απασχόλησης και εργασιακών σχέσεων. «Πώς νομιμοποιείται η Αριστερά να θεωρεί δεδομένη τη σταθερότητα των συνθηκών, όταν αυτές προβλέπουν μόνο το 0,96% των πόρων του προϋπολογισμού να διατίθενται για κοινωνικές πολιτικές; Έτσι η αρχιτεκτονική της Ευρώπης δεν συμβάλλει στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. Πώς θα λειτουργήσουν τα προγράμματα απασχόλησης όταν οι δαπάνες μειώνονται; Μόνο με αναδιανομή μπορεί να επιτευχθεί κοινωνική συνοχή και σύγκλιση», κατέληξε ο κ. Δημουλάς.

Ο Απόστολος Δεδουσόπουλος, Καθηγητής στο Πάντειο, στα Οικονομικά της Εργασίας, υποστήριξε ότι από τη δεκαετία του ’80 η Λευκή Βίβλος λειτούργησε ως αντιστάθμισμα του Χάρτη Ευρωπαϊκών δικαιωμάτων του 1989. «Η ενοποίηση που προωθείται, είναι προς την κατεύθυνση της υποβάθμισης του κοινωνικού μοντέλου στα χαμηλά επίπεδα. Η κοινωνική πολιτική της Ε.Ε. προσομοιάζει με τις πολιτικές των αεροπορικών εταιρειών, που ενώ χορηγούσαν ένα γεύμα τριών πιάτων, κατέληξαν να δίνουν ένα σακουλάκι φιστίκια. Σήμερα η κοινωνική πολιτική της Ευρώπης είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.  Η πολιτική των επενδύσεων υπέρ των χωρών του Κέντρου διέλυσε την Περιφέρεια.  Η δημιουργική καταστροφή για την Ελλάδα, είναι σκέτη καταστροφή, χωρίς καμία δημιουργία», ανέφερε ο κ.Δεδουσόπουλος.

Ο Χρήστος Παπαθεοδώρου, Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικών Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του  Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, τόνισε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο είναι ρητορεία χωρίς περιεχόμενο. «Οι θέσεις της Αριστεράς σήμερα θυμίζουν τις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας πριν από 20 χρόνια. Με ποιους πόρους θα ασκηθεί κοινωνική πολιτική; Το Ευρώ και η αρχιτεκτονική του είναι ένα μονεταριστικό εργαλείο που μοναδικό σκοπό έχει να ελέγξει τον πληθωρισμό. Η ευρωπαϊκή πολιτική συγκροτείται στα πλαίσια ενός σκληρού νεοφιλελεύθερου μοντέλου που απαγορεύει την κοινωνική συνοχή. Στην Ελλάδα σήμερα μια αριστερή κυβέρνηση ασκεί συντηρητική πολιτική. Η φτώχεια το 2010 ήταν στο 20% και πήγε στο 48%. Ένας στους δύο πολίτες ζουν σε συνθήκες που ζούσε το 18% πριν 2 χρόνια. Οι πιο συντηρητικές θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας επεδίωκαν την αύξηση της κατανάλωσης».

Η ημερίδα έκλεισε με παρέμβαση του Βασίλη Κορκίδη, Προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) καθώς και του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά. Ο κ. Κορκίδης  υποστήριξε ότι προϋπόθεση για την ύπαρξη κοινωνικής συνοχής είναι ο κοινωνικός διάλογος. «Εάν η κάθε μικρομεσαία επιχείρηση, σε σύνολο 680.000,  προσλάβει έναν άνεργο, τότε θα μειωθεί η ανεργία κατά 80%. Μην παραβλέπουμε ότι απασχόληση δεν είναι μόνο η μισθωτή εργασία, είναι και η επιχειρηματικότητα. Η κοινωνική πολιτική δεν ταυτίζεται με  την απασχόληση. Στη διάρκεια της κρίσης το κοινωνικό μοντέλο υποβαθμίστηκε. Δεν μπορούμε  να διεκδικούμε να επανέλθουμε στα προ κρίσης επίπεδα. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον παρονομαστή για να πετύχουμε την κοινωνική αναδιανομή. Τρόπος για να το πετύχουμε είναι η αύξηση των μισθών και η υπεράσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων», κατέληξε ο κ.Κορκίδης.