Η Αριστερά όπως τη θέλουμε

·               Του Βασίλη Κουρή*               

   Είναι η ώρα και η ανάγκη να διδάξουμε σε όλους αυτούς που διαστρέφουν, παραποιούν ή αγνοούν τους γνήσιους και πραγματικούς κανόνες της δημοκρατίας τι σημαίνει να λειτουργούμε και να συνυπάρχουμε

Αν αυτή η πολιτική είναι η «τέχνη του εφικτού», αυτή η πολιτική είναι δική τους. Και η μεν τέχνη τους ήταν και παραμένει ταυτισμένη με την ικανότητα να εξοντώνει ευάλωτους και αδύναμους ανθρώπους, το δε εφικτό τους, το απαραίτητο πεδίο να επικαλούνται και εδραιώνουν την αναγκαιότητά της.

Κι εμείς τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι υπηρετήσαμε, τι επιδιώξαμε, ποιους υπερασπιστήκαμε, ποιες προσδοκίες και ελπίδες καλλιεργήσαμε στην κοινωνία, ποια Αριστερά οραματιστήκαμε, με ποιους όρους, σε ποια κατεύθυνση, με ποια μέσα; Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι μόνο γνωστή, ούτε μόνο αυτονόητη, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Η ψυχή, το μυαλό, η καρδιά, οι μικρές και μεγάλες υποσχέσεις, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί, η αντιστοίχισή μας με την πολιτική μας ιστορία, με τις ιδέες μας, την ηθική μας, την αισθητική μας, με τον δικό μας πολιτισμό της αλληλεγγύης και του συναισθήματος, της πραγματικής ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας, του δίκιου και της δημοκρατίας, της συλλογικής και ατομικής ευθύνης, του διαρκούς ενδιαφέροντος και της συμμετοχής μας στη δουλειά, στη γειτονιά, στους δρόμους, παντού. Έτσι που με ευθυκρισία και ταπεινότητα να λέμε σε όλους, ήμουν κι εγώ εκεί. Και μετά να μας δείχνουν οι άλλοι και να λένε, νά, αυτοί είναι που τσακίσανε τη μνημονιακή υποτέλεια και ξενοδουλεία, αυτοί που αποτρέψανε την καπιταλιστική ζούγκλα των κοινωνικών αδικιών και ανισοτήτων, αυτοί που έφεραν μαζί τους την πολιτική και κοινωνική δικαιοσύνη, την απελευθέρωση του λαού και της χώρας και μαζί την επιστροφή και αποκατάσταση των εργατικών δικαιωμάτων που καταπατήθηκαν, των χαμένων ζωών και της αξιοπρέπειας που απαξιώθηκαν, της αναγνώρισης και ανταμοιβής των ανθρώπων που εξαθλιώθηκαν, της ηθικής και υλικής ανύψωσης όσων μέχρι σήμερα βρίσκονται στο φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού και της φτώχειας.

Τη Κυριακή δεν κοιμηθήκαμε όλη τη νύχτα και την επόμενη το πρωί το ημερολόγιο έδειχνε Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015. Εντελώς μετέωρος και σχεδόν δυστυχής έφτασα στη δουλειά, σαν κάτι κακό να μου συμβαίνει, με λερωμένη τη φωλιά μου και με την κόκκινη αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ στη κεντρική κολώνα της εισόδου, που εμείς οι ίδιοι πριν λίγο καιρό είχαμε κολλήσει, να μου ουρλιάζει: «ούτε βήμα πίσω» και πιο δίπλα στο φυλλάδιο που πριν από μια βδομάδα μοιράσαμε «παραμένοντας ψύχραιμοι και αποφασισμένοι», να επιμένει εκκωφαντικά «Λέμε Όχι στην καταστροφική και αδιέξοδη λιτότητα» και πιο κάτω «Λέμε Όχι σε αυτούς που θέλουν τη δημοκρατία στο περιθώριο» και αλλού. «Δεν πρόκειται να μας φοβίσουν για να συνθηκολογήσουμε. Πρέπει να πούμε ένα Όχι αξιοπρέπειας σε αυτούς που θέλουν την Ελλάδα ταπεινωμένη και υποτελή».

Τι έγινε, σύντροφοι; Θέλω πραγματικά να ακούσω με υπομονή, να κατανοήσω με ψυχραιμία, να δικαιολογήσω με επιχειρήματα, να αποδεχτώ με ανοχή και συμπάθεια και δεν μου βγαίνει, ρε σύντροφοι, ούτε υπομονή, ούτε ψυχραιμία, ούτε επιχειρήματα. Μόνο συντροφική ανοχή και συμπάθεια. Γιατί κανείς ποτέ δεν θα μιλήσει για απουσία εντιμότητας και σοβαρότητας, για εγκατάλειψη ιδεών και ευαισθησίας, για έλλειμμα εμπιστοσύνης και προσφοράς, για οτιδήποτε που δεν θα αναγνωρίζει, τιμά και σέβεται τον πρόεδρο, τα πολιτικά μας στελέχη και τον κόσμο μας. Και σε τελευταία ανάλυση για μας τους ασύμβατους με την κανονικότητά τους, αδιόρθωτους αριστερούς, ο φόβος μήπως πάθουμε οι ίδιοι κάτι από τις πράξεις μας ή τις επιλογές μας δεν υπήρχε ποτέ, λυγίζαμε όμως σχεδόν πάντα από την έγνοια τι θα συμβεί στους άλλους χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Και τότε κάναμε τα μικρά ή τα μεγάλα λάθη, τις καλές ή τις άλλες επιλογές.

Και αυτή η επιλογή ετούτη τη στιγμή, θα μας βαραίνει για πολύ. Γιατί θα έχουμε επιτρέψει να ταυτιστούμε με ό,τι στο μεταξύ επιχειρήσαμε να αποτρέψουμε, θα έχουμε συμβάλει στην ηθική επιβεβαίωση όλων αυτών των πολιτικών σαλτιμπάγκων του παλιού χρεοκοπημένου συστημικού γίγνεσθαι, για να περιφέρουν τη θλιβερή τους δικαίωση στην ιστορία, που σε άλλη περίπτωση δεν θα την έβρισκαν ποτέ. Μα το κυριότερο, θα έχουμε αφήσει να διαχέεται η ασάφεια και αμφιβολία για τη συνέπεια, την αυθεντικότητα, το πολιτικό θάρρος, τη γνήσια αντιπροσωπευτικότητα και γενικά όλο αυτό το διαχρονικό αξιακό πεδίο της Αριστεράς, σαν το καταφύγιο και αποκούμπι στη σημερινή πραγματικότητα αλλά και στο μέλλον. Και πριν η ιστορία έρθει να απορρίψει ή να διορθώσει την επιλογή μας αυτή, όπως φαίνεται ή όπως δεν φαίνεται, καλό θα είναι να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι νωρίτερα. Όχι απαραίτητα αύριο, ίσως μεθαύριο ή μετά από λίγο ή περισσότερο καιρό, αλλά πάντως εμείς, και όχι οι μισοί, όλοι ανεξαιρέτως, με την προσωπική κατάθεση και υπόσχεση του καθένα και όλων μαζί για να μη λείψει κανείς, ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο τρόπο.

Έκκληση, σύντροφοι, να προλάβουμε πριν είναι αργά. Μην αφήσουμε τους τηλεοπτικούς ασήμαντους πραματευτάδες και τα αφεντικά τους, ιδιοκτήτες καναλιών και πολιτικούς τους προϊστάμενους, να προβάλλουν τους κρυφούς τους πόθους μετατρέποντάς τους σε δήθεν δικές μας ειλημμένες πολιτικές αποφάσεις. Μην επιτρέψουμε τις καλά οργανωμένες δικές τους διεφθαρμένες πολιτικές επιδιώξεις να διαλαλούνται καθημερινά και παντού σαν έγκυρα πολιτικά σχέδια με τη δήθεν σύμφωνη γνώμη μας. Μην ενδώσουμε στη διαρκή και συστηματική προσπάθεια να πληγούν ηθικά τα πολιτικά μας στελέχη που διαφοροποιήθηκαν με τη δήθεν συγκατάθεσή μας. Μην ενθαρρύνουμε τους σκοτεινούς τους στόχους, εμφανιζόμενους ως δήθεν πολιτικό ενδιαφέρον για την εκκαθάριση του κομματικού πεδίου στο όνομα της δήθεν συνταγματικής και κοινοβουλευτικής νομιμότητας.

Είναι η ώρα και η ανάγκη να διδάξουμε σε όλους αυτούς που διαστρέφουν, παραποιούν ή αγνοούν τους γνήσιους και πραγματικούς κανόνες της δημοκρατίας, τι σημαίνει να λειτουργούμε και να συνυπάρχουμε με οδηγό και εργαλείο αυτούς τους κανόνες τόσο στο πεδίο του κόμματος όσο και στο πεδίο της κοινωνίας. Τι σημαίνει να υπηρετούμε και να υπερασπιζόμαστε τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, τη δημιουργική και συντροφική, όπως εμείς ξέρουμε, αντιμετώπιση των υπαρκτών αντιθέσεων στη βάση της ελεύθερης παρουσίας και διάδοσης χωρίς αποκλεισμούς και συνέπειες των πολιτικών επιχειρημάτων. Τι σημαίνει να διαλεγόμαστε και να παίρνουμε αποφάσεις με γνώμονα τη σύνθεση των ιδεών και την αποτελεσματικότητα. Δύσκολα πράγματα, που όμως δεν μας εμποδίζει κανένας να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε. Εκτός από τον κακό μας εαυτό.

* O Βασίλης Κουρής είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Δημοσίου (ΟΑΕΔ)