Η διοι­κή­τρια του Ο­Α­Ε­Δ, Μα­ρία Κα­ρα­με­σί­νη μιλά για όλα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΟΑΕΔ, ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΜΕΣΙΝΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΠΟΧΗ

Μια πρώτη συμφωνία θα δώσει περιθώρια για άσκηση πολιτικής απασχόλησης


Στον α­πό­η­χο του ε­ορ­τα­σμού της φε­τι­νής Εργα­τι­κής Πρω­το­μα­γιάς, η διοι­κή­τρια του Ο­Α­Ε­Δ, Μα­ρία Κα­ρα­με­σί­νη, α­να­φέ­ρε­ται στις προ­κλή­σεις που α­ντι­με­τω­πί­ζουν ερ­γα­ζό­με­νοι και ά­νερ­γοι στην Ελλά­δα ε­ξαι­τίας των μνη­μο­νίων και στις διεκ­δι­κή­σεις, οι ο­ποίες τί­θε­νται στην προ­σπά­θεια ε­πα­να­φο­ράς της α­γο­ράς ερ­γα­σίας σε έ­να πε­ρι­βάλ­λον με κα­νό­νες δι­καίου και προο­πτι­κές α­νά­πτυ­ξης. Η Μ. Κα­ρα­με­σί­νη α­να­λύει την κρι­σι­μό­τη­τα της υ­πό ε­ξέ­λι­ξης δια­πραγ­μά­τευ­σης και τις κόκ­κι­νες γραμ­μές της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, ε­νώ πα­ρου­σιά­ζει τους στό­χους που θέ­τει για την α­να­διορ­γά­νω­ση του Οργα­νι­σμού Απα­σχό­λη­σης, ού­τως ώ­στε ο Ο­Α­ΕΔ να γί­νει πιο «φι­λι­κός» προς τους πο­λί­τες και πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κός με την αλ­λα­γή του τρό­που προ­σέγ­γι­σης και πα­ρο­χής λύ­σεων προς τους α­νέρ­γους.

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε η Ζωή Γεωρ­γού­λα

Από το Σι­κά­γο του 1886 η ι­στο­ρία μάς «προσ­γείω­σε» α­πό­το­μα στις αρ­χές του 21ου αιώ­να, στην Ελλά­δα των μνη­μο­νίων της πε­ριό­δου 2010 – 2014.
Ως προς την ι­στο­ρία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος της χώ­ρας μας, να θυ­μί­σω ό­τι η πρώ­τη πρω­το­μα­γιά­τι­κη συ­γκέ­ντρω­ση έ­γι­νε το 1892 α­πό τον Σύλ­λο­γο Σο­σια­λι­στών του Καλ­λέρ­γη, με αι­τή­μα­τα το ο­χτάω­ρο, την κυ­ρια­κά­τι­κη αρ­γία και την α­σφά­λι­ση κα­τά των ερ­γα­τι­κών α­τυ­χη­μά­των. Από τό­τε, το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα κα­τέ­γρα­ψε νί­κες, με­γα­λειώ­δεις α­γώ­νες αλ­λά και υ­πο­χω­ρή­σεις, δια­σπά­σεις και ε­νω­τι­κές πρω­το­βου­λίες, ά­φθο­νες κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις και κη­δε­μο­νία, αλ­λά και φά­σεις εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού, κα­το­χυ­ρώ­νο­ντας ε­ντέ­λει θε­σμι­κά, α­πό το με­σο­πό­λε­μο μέ­χρι το τέ­λος της δε­κα­ε­τίας του 1980, τα α­το­μι­κά και συλ­λο­γι­κά ερ­γα­σια­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα που, α­πό τις αρ­χές της δε­κα­ε­τίας του 1990 άρ­χι­σαν σι­γά-σι­γά να αμ­φι­σβη­τού­νται. Η αμ­φι­σβή­τη­ση έ­γι­νε στο ό­νο­μα της ευε­λι­ξίας της α­γο­ράς της α­γο­ράς ερ­γα­σίας, της οι­κο­νο­μι­κής βιω­σι­μό­τη­τας του α­σφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και της α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας της οι­κο­νο­μίας στο πλαί­σιο α­νοι­χτών α­γο­ρών και των υ­πο­χρεώ­σεων συμ­μόρ­φω­σης της χώ­ρας προς τις ε­πι­τα­γές της δια­δι­κα­σίας έ­ντα­ξης και πα­ρα­μο­νής στην Ο­ΝΕ. Δη­λα­δή, μιας δια­δι­κα­σίας θε­σμι­κής ο­λο­κλή­ρω­σης της Ε.Ε. με βά­ση της αρ­χές του μο­νε­τα­ρι­σμού και του φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.
Όμως, οι αλ­λα­γές ε­πί τα χεί­ρω στα θε­σμι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­να ερ­γα­σια­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα στη χώ­ρα μας ή­ταν μέ­χρι το 2008 πε­ριο­ρι­σμέ­νες και α­σή­μα­ντες, μπρο­στά στη λαί­λα­πα που έ­μελ­λε να α­κο­λου­θή­σει με τους μνη­μο­νια­κούς νό­μους της πε­ριό­δου 2010-2104. Κι αυ­τό, πα­ρά την τε­ρά­στια ε­πι­δεί­νω­ση και τις ε­ξαι­ρέ­σεις στην ά­σκη­ση δι­καιω­μά­των που ε­πέ­φε­ρε η μα­ζι­κή εί­σο­δος με­τα­να­στών στις δε­κα­ε­τίες του 1990 και 2000.

Πό­σο ε­πί­και­ρα εί­ναι τα αι­τή­μα­τα του ε­ορ­τα­σμού της φε­τι­νής Εργα­τι­κής Πρω­το­μα­γιάς με δε­δο­μέ­νες τις προ­σπά­θειες κα­τάρ­γη­σης των δρε­πα­νη­φό­ρων μνη­μο­νια­κών νό­μων α­πό τη νέα κυ­βέρ­νη­ση;
Τα αι­τή­μα­τα φέ­τος εί­ναι η ε­πα­να­φο­ρά του κα­τώ­τα­του μι­σθού, η α­πο­κα­τά­στα­ση της νο­μο­θε­σίας για τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σίας, η υ­πε­ρά­σπι­ση α­σφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των, η α­νά­πτυ­ξη και οι θέ­σεις ερ­γα­σίας. Εί­ναι α­πό­λυ­τα συν­δε­δε­μέ­να με τις κύ­ριες α­να­τρο­πές που έ­φε­ραν οι μνη­μο­νια­κοί νό­μοι στα ερ­γα­σια­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα και τις ε­πι­πτώ­σεις της λι­τό­τη­τας στην α­νερ­γία. Ταυ­τί­ζο­νται με τις προ­τε­ραιό­τη­τες και τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» της κυ­βέρ­νη­σης στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις της με τους θε­σμούς της Ε.Ε.

Νο­μι­μο­ποίη­σαν το κοι­νω­νι­κό ντά­μπιν­γκ στην Ευ­ρώ­πη

Ο Επί­τρο­πος Οι­κο­νο­μι­κών της ΕΕ Π. Μο­σκο­βι­σί, πρό­σφα­τα πα­ρα­δέχ­θη­κε ό­τι η Ελλά­δα, ό­πως και ό­σες χώ­ρες πέ­ρα­σαν σε προ­γράμ­μα­τα Δη­μο­σιο­νο­μι­κής Προ­σαρ­μο­γής, βρί­σκο­νται ε­κτός ε­νω­σια­κού Δι­καίου. Τε­λι­κά, η Ελλά­δα μέ­σω των μνη­μο­νίων με­τα­τρά­πη­κε σε μια ει­δι­κή οι­κο­νο­μι­κή ζώ­νη της ΕΕ;
Στην Ελλά­δα έ­γι­ναν πα­ρα­βιά­σεις τό­σο του δι­καίου της Ε.Ε. ό­σο και του διε­θνούς δι­καίου. Για πα­ρά­δειγ­μα, δύο μό­νι­μες ε­πι­τρο­πές της Διε­θνούς Οργά­νω­σης Εργα­σίας έ­χουν τεκ­μη­ριώ­σει με εκ­θέ­σεις τους την πα­ρα­βία­ση των διε­θνών συμ­βά­σεων που έ­χει υ­πο­γρά­ψει η χώ­ρα με τον Ο­ΗΕ για την προ­στα­σία των μι­σθών και την κοι­νω­νι­κή α­σφά­λεια, την ε­λευ­θε­ρία του συ­νε­ται­ρί­ζε­σθαι και τις συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Δεν ξέ­ρω εάν μπο­ρού­με να ι­σχυ­ρι­στού­με, stricto sensu, ό­τι η Ελλά­δα έ­χει με­τα­τρα­πεί σε ει­δι­κή οι­κο­νο­μι­κή ζώ­νη ε­ντός της Ε.Ε. Αυ­τό που ξέ­ρω εί­ναι ό­τι οι     μνη­μο­νια­κοί νό­μοι για τον κα­τώ­τα­το μι­σθό και τις     συλ­λο­γι­κές     δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, που εί­χαν ως τε­λι­κό στό­χο τις δρα­μα­τι­κές μειώ­σεις μι­σθών που εν τέ­λει πα­ρα­τη­ρή­θη­καν, νο­μι­μο­ποίη­σαν το κοι­νω­νι­κό ντά­μπιν­γκ στην Ευ­ρώ­πη, με την προ­τρο­πή και τις ευ­λο­γίες των     ευ­ρω­παϊκών θε­σμών.

Με α­φορ­μή τα μνη­μό­νια, θεω­ρεί­τε ό­τι κρί­νε­ται σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό η πο­λι­τι­κή πά­νω στην ο­ποία θα «βα­δί­σει» η Ευ­ρώ­πη τα ε­πό­με­να χρό­νια α­να­λό­γως της έκ­βα­σης που θα έ­χει η προ­σπά­θεια της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης;
Η χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή κρί­ση του 2008 κα­τέ­δει­ξε τα α­διέ­ξο­δα και τις συ­νέ­πειες του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού πα­γκο­σμίως, ε­νώ η κρί­ση χρέ­ους - ι­διω­τι­κού, δη­μο­σίου και τρα­πε­ζών - στην Ε.Ε. έ­φε­ρε στο προ­σκή­νιο τα κα­τα­στα­τι­κά προ­βλή­μα­τα της Ο­ΝΕ. Πα­ρ’ ό­λα αυ­τά, με ευ­και­ρία την ελ­λη­νι­κή κρί­ση, η Ε.Ε. προ­χώ­ρη­σε ό­χι στην α­να­τρο­πή αλ­λά στη θω­ρά­κι­ση και εμ­βά­θυν­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης θε­σμι­κής ο­λο­κλή­ρω­σης. Δεν εί­ναι μό­νο η δη­μο­σιο­νο­μι­κή ε­πο­πτεία των χω­ρών με­λών που ε­νι­σχύ­θη­κε, στο πλαί­σιο του ευ­ρω­παϊκού ε­ξα­μή­νου, αλ­λά και η ε­πο­πτεία τους σε το­μείς, ό­πως η ε­ξέ­λι­ξη και η διάρ­θρω­ση των μι­σθών, το σύ­στη­μα συλ­λο­γι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης κλπ. μέ­σω του συμ­φώ­νου για το Ευ­ρώ+ και των α­ντί­στοι­χων μη­χα­νι­σμών και δια­δι­κα­σιών πα­ρα­κο­λού­θη­σης των μα­κροοι­κο­νο­μι­κών α­νι­σορ­ρο­πιών των χω­ρών με­λών.
Η προ­σπά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις της με τους θε­σμούς της Ε.Ε. συ­να­ντά τε­ρά­στιες α­ντι­στά­σεις διό­τι αμ­φι­σβη­τεί τα βα­σι­κά δόγ­μα­τα και κα­τευ­θύν­σεις πο­λι­τι­κής που βρί­σκο­νται πί­σω α­πό τις πα­ρα­πά­νω ε­ξε­λί­ξεις. Αμφι­σβη­τεί το δόγ­μα ό­τι έ­να υ­πέ­ρο­γκο χρέ­ος μπο­ρεί να α­πο­πλη­ρω­θεί μέ­σω δη­μο­σιο­νο­μι­κών πλε­ο­να­σμά­των που ε­πι­βάλ­λουν διαρ­κή λι­τό­τη­τα και το δόγ­μα ό­τι η βελ­τίω­ση της α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας θα στη­ρί­ζε­ται στην κα­τε­δά­φι­ση ή τον συ­νε­χή πε­ριο­ρι­σμό των ερ­γα­σια­κών, κοι­νω­νι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των. Τα πα­ρα­πά­νω κα­ταρ­χήν δεν εί­ναι θε­μι­τά, διό­τι δεν συ­νά­δουν με τις δη­μο­κρα­τι­κές πα­ρα­δό­σεις των ευ­ρω­παϊκών λαών, αλ­λά και μία α­πό τις βα­σι­κές αρ­χές συ­γκρό­τη­σης της Ε.Ε. α­πό τη Συν­θή­κη της Ρώ­μης, που εί­ναι ο α­πο­κλει­σμός του κοι­νω­νι­κού ντά­μπιν­γκ ως θε­μι­τού τρό­που α­ντα­γω­νι­σμού στο πλαί­σιο της κοι­νής α­γο­ράς. Κα­τά δεύ­τε­ρον, στη­ρί­ζο­νται σε έ­ναν οι­κο­νο­μι­κό πα­ρα­λο­γι­σμό που κα­τα­στρέ­φει τις πραγ­μα­τι­κές α­να­πτυ­ξια­κές δυ­να­τό­τη­τες ό­χι μό­νο της Ελλά­δας, αλ­λά και της Ε.Ε. ως σύ­νο­λο, ά­ρα και τις μα­κρο­πρό­θε­σμες δυ­να­τό­τη­τες κοι­νω­νι­κής α­νά­τα­ξης και προό­δου για τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις. Από αυ­τήν την ά­πο­ψη, μία θε­τι­κή έκ­βα­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σεων θα α­νοί­ξει ρωγ­μές στην κα­θο­λι­κή α­πο­δο­χή των πα­ρα­πά­νω δογ­μά­των και κα­τευ­θύν­σεων και θα ε­νι­σχύ­σει τις δυ­νά­μεις α­ντί­στα­σης σε αυ­τές σε ό­λες τις χώ­ρες της Ε.Ε. Εξ ου και η κυ­νι­κή και εκ­βια­στι­κή στά­ση των εκ­προ­σώ­πων των «θε­σμών» και των «ε­ταί­ρων».

Το πρό­γραμ­μα ε­ξαρ­τά­ται α­πό την έ­ξο­δο α­πό την έλ­λει­ψη ρευ­στό­τη­τας

Από την πλευ­ρά σας, έ­χο­ντας δια­δρα­μα­τί­σει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο στη δια­μόρ­φω­ση του προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της α­νερ­γίας και ό­ντας πλέ­ον στο «τι­μό­νι» του Ο­Α­Ε­Δ, ποιοι εί­ναι οι στό­χοι που θέ­τε­τε για τη βελ­τίω­ση των ό­ρων δια­βίω­σης και ε­πα­να­φο­ράς των ε­κα­το­ντά­δων χι­λιά­δων α­νέρ­γων της χώ­ρας στην α­γο­ρά ερ­γα­σίας;
Οι στό­χοι που μπο­ρεί να θέ­σει κα­νείς ως ε­πι­κε­φα­λής ε­νός φο­ρέα ό­πως ο Ο­Α­Ε­Δ, έ­χουν να κά­νουν με το εί­δος και την εμ­βέ­λεια των πο­λι­τι­κών που αυ­τός θε­σμι­κά και χρη­μα­το­δο­τι­κά μπο­ρεί να σχε­διά­σει και υ­λο­ποιή­σει στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες. Ως γνω­στόν, ο Ο­Α­ΕΔ πα­ρέ­χει τα ε­πι­δό­μα­τα και βο­η­θή­μα­τα α­νερ­γίας στους α­νέρ­γους και υ­λο­ποιεί το με­γα­λύ­τε­ρο ό­γκο των ε­νερ­γη­τι­κών πο­λι­τι­κών α­γο­ράς ερ­γα­σίας, για το εί­δος και την κα­τεύ­θυν­ση των ο­ποίων εί­ναι υ­πεύ­θυ­νο το υ­πουρ­γείο Εργα­σίας. Το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προέ­βλε­πε τη βελ­τίω­ση των ε­πι­δο­μά­των και πα­ρο­χών προς τους α­νέρ­γους, ε­νώ ε­ξαρ­τού­σε την τα­χεία μείω­ση της α­νερ­γίας το πρώ­το διά­στη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης α­πό τον τερ­μα­τι­σμό της λι­τό­τη­τας και την αύ­ξη­ση του ει­σο­δή­μα­τος και της α­γο­ρα­στι­κής δύ­να­μης των λαϊκών τά­ξεων, τη διευ­θέ­τη­ση της υ­περ­χρέω­σης των ε­πι­χει­ρή­σεων, ι­δίως των ΜΜΕ, και την υ­λο­ποίη­ση προ­γραμ­μά­των α­πα­σχό­λη­σης με­γά­λης κλί­μα­κας, που θα δια­σφά­λι­ζαν στους α­νέρ­γους πλή­ρη ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα και προο­πτι­κή στα­θε­ρής έ­ντα­ξης στην α­πα­σχό­λη­ση.
Η υ­λο­ποίη­ση του σκέ­λους του πα­ρα­πά­νω προ­γράμ­μα­τος που α­φο­ρά τον Ο­Α­ΕΔ ε­ξαρ­τά­ται α­πό την έ­ξο­δο της χώ­ρας α­πό την κα­τά­στα­ση έλ­λει­ψης ρευ­στό­τη­τας που στραγ­γί­ζει τα τα­μεια­κά πλε­ο­νά­σμα­τα ό­λων των φο­ρέων γε­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, αλ­λά και α­πό την διεύ­ρυν­ση των δη­μό­σιων πό­ρων που δια­τί­θε­νται για την υ­λο­ποίη­ση προ­γραμ­μά­των α­πα­σχό­λη­σης. Μια πρώ­τη συμ­φω­νία με τους «ε­ταί­ρους» που θα χα­λά­ρω­νε τη χρη­μα­το­δο­τι­κή α­σφυ­ξία του δη­μο­σίου το­μέα θα δώ­σει πε­ρι­θώ­ρια για βαθ­μιαία εκ­δί­πλω­ση των μέ­τρων οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής και πο­λι­τι­κής α­πα­σχό­λη­σης που πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στο πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο σχε­δια­σμός προ­γραμ­μά­των α­πα­σχό­λη­σης με βά­ση τη νέα λο­γι­κή θα γί­νει α­πό το υ­πουρ­γείο Εργα­σίας και τον Ο­Α­Ε­Δ, α­φού ο­λο­κλη­ρω­θούν τα προ­γράμ­μα­τα που βρί­σκο­νται σε ε­ξέ­λι­ξη, ξε­κί­νη­σαν α­πό την προ­η­γού­με­νη κυ­βέρ­νη­ση και βελ­τιώ­θη­καν ό­σο αυ­τό ή­ταν δυ­να­τόν α­πό τη νέα πο­λι­τι­κή η­γε­σία του υ­πουρ­γείου.

Οι δυνατότητες του ΟΑΕΔ

Πιστεύετε ότι ο ΟΑΕΔ μπορεί να γίνει πιο «φιλικός» προς τους ανέργους και να τους βοηθήσει στις προσπάθειες τους να βρουν ξανά θέσεις απασχόλησης; Αν ναι, με ποιους τρόπους;
Ο ΟΑΕΔ έχει μεγάλα περιθώρια να γίνει πιο φιλικός και χρήσιμος στους ανέργους, υπό τον όρο ότι αλλάζει τη λογική και τον τρόπο προσέγγισης των ανέργων, αναδιοργανώνει πλήρως τον τρόπο λειτουργίας του και ενισχύεται με ειδικευμένο προσωπικό που να καλύπτει τις ανάγκες πρώτης γραμμής, δηλαδή άμεσης επαφής και εξυπηρέτησης των ανέργων. Έχουμε ζητήσει από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αρκετές προσλήψεις προσωπικού, ιδίως εργασιακών συμβούλων που βρίσκονται σε μεγάλη έλλειψη και αποτελούν την καρδιά κάθε σύγχρονου δημόσιου φορέα απασχόλησης. Επίσης, στον ΟΑΕΔ βρίσκεται σε εξέλιξη ένα μεγάλο έργο τυποποίησης και πληροφορικοποίησης των διαδικασιών του, βελτίωση της επάρκειάς του στο σχεδιασμό, την υλοποίηση και διαχείριση ενεργητικών πολιτικών αγοράς εργασίας, αναβάθμισης των Σχολών Μαθητείας του και επιμόρφωσης του προσωπικού του, που προβλέπεται ότι, μαζί με άλλες διοικητικές και οργανωτικές αλλαγές, θα επιφέρουν βελτιώσεις στην ποιότητα των πολιτικών και των παρεχόμενων υπηρεσιών. Θα καταβάλω κάθε προσπάθεια ώστε να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.