Ανώτατο στέλεχος του υπουργείου Εργασίας, πολύ κοντά στην πολιτική ηγεσία, σε «χαλαρή» συζήτηση τις προάλλες εξέφρασε την απορία γιατί να μην διέπει το ίδιο καθεστώς συνταξιοδότησης,
όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να υπάρχουν διαφορές», τόνιζε χαρακτηριστικά. Είναι προφανές ότι εάν υπάρχει τέτοια αντίληψη στην κορυφή της ιεραρχίας της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι... δύσμοιροι οι εργαζόμενοι δεν έχουν (έχουμε) καμία ελπίδα. Γιατί πώς να εξηγήσεις στον... ειδήμονα του ασφαλιστικού συστήματος, ότι είναι άλλο ο υπάλληλος γραφείου και άλλο, για παράδειγμα, ο οικοδόμος. Δεν μπορεί να έχεις την απαίτηση να δουλεύει στο μέλλον 40 χρόνια πάνω στη σκαλωσιά, ένας οικοδόμος, είναι πρακτικά από πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Ούτε μπορείς να ζητάς πλήρη κάλυψη ενσήμων, από επαγγελματικούς κλάδους που λόγω εποχικότητας δουλεύουν συγκεκριμένους μήνες ετησίως (πχ τουριστικά επαγγέλματα). Συνεπώς, δεν μπορείς να έχεις τις ίδιες διατάξεις συνταξιοδότησης για όλους. Σε καμία περίπτωση, ο υποφαινόμενος δεν υπαινίσσεται ότι πρέπει να ισχύουν στρεβλώσεις του παρελθόντος που δίνονταν συντάξεις, με ελάχιστη προϋπηρεσία. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να επιστρέψουμε σε αυτές τις εποχές που το αλλησβερίσι πολιτείας και προνομιούχων επαγγελματικών κλάδων είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει σκανδαλώδης εύνοια ορισμένων, σε βάρος κάποιων άλλων. Ούτε συζήτηση. Αυτό όμως είναι η μία άκρη του νήματος και είναι λάθος να προτείνεται ως λύση, να μεταφερθούμε στην άλλη άκρη, την απολύτως αδιάλλακτη, που επίσης κρύβει μεγάλες αδικίες. Καλό είναι στη Γενική Γραμματεία Κοινωνικής Ασφάλισης, να αρχίσουν να λειτουργούν, αξιοποιώντας κάποιες λέξεις από την αρχαία Ελλάδα, όπως είναι για παράδειγμα η αρμονία. Σίγουρα είναι δύσκολο να επιτευχθεί αρμονία, ύστερα από δεκαετίες στρεβλώσεων. Αλλά, εδώ που έφτασε η Κοινωνική Ασφάλιση, εδώ που κατάντησαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία, ίσως είναι μια ευκαιρία για να αποφασίσουν ορισμένοι, να βρουν τον τρόπο να «ισορροπήσουν» το σύστημα, με όρους δικαιοσύνης. Τριγύρω τους υπάρχουν άξια στελέχη με γνώσεις, που θέλουν να βοηθήσουν, αλλά επειδή δεν υπηρετούν αυτή την ακραία μορφή παραλογισμού, έχουν παραγκωνιστεί. Καιρός είναι να αξιοποιηθούν, να ακουστούν και αυτές οι προτάσεις και να επιδιωχθεί, επιτέλους, να μπει τάξη στο ασφαλιστικό της χώρας, χωρίς να την πληρώσουν ξανά οι συντάξεις. Δεν είναι καιρός για εύκολες αποφάσεις, ήρθε η ώρα για ποιοτική υπέρβαση, σε σύγκριση με το νοσηρό παρελθόν. Όχι όλοι στο ίδιο σακούλι, γιατί έτσι δεν επιτυγχάνεται τίποτα περισσότερο, παρά το σκάψιμο του λάκκου, που όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, θα πέσουμε μέσα...
Το πρώτο Ταμείο
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία των συντάξεων στην Ελλάδα συμπλήρωσε ήδη εκατόν πενήντα χρόνια ζωής. Ο πρώτος που επιχείρησε να εισαγάγει στη χώρα μας τον θεσμό των συντάξεων, κυρίως για δημοσίους υπαλλήλους, το 1856, ήταν ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1815-1883). Ο Αλ. Κουμουνδούρος, ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Δ. Βούλγαρη, υπέβαλε το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή, η οποία όμως διαλύθηκε και δεν πρόλαβε να το ψηφίσει. Πέντε χρόνια αργότερα (1861), επί κυβερνήσεως Aθανασίου Μιαούλη, δημοσιεύθηκε ο πρώτος νόμος για τη δημιουργία του Μετοχικού Ταμείου των δημοσίων υπαλλήλων και λίγα χρόνια αργότερα των υπαλλήλων της Εθνικής Τραπέζης.
* Εφημερίδα το Ποντίκι
Σύντομα θα δοθεί και το δεύτερο μεγάλο χτύπημα. Όταν προσαρτούνταν τα Επτάνησα, διέθεταν δικό τους Ταμείο, το οποίο μάλιστα είχε περιουσία ένα εκατομμύριο δραχμές. Θαμπώθηκε ο Σωτηρόπουλος από το μεγάλο για εκείνη την εποχή αποθεματικό του Ταμείου των Επτανήσων και χωρίς να εξετάσει τα βάρη και τις υποχρεώσεις του έσπευσε να συγχωνεύσει το Ταμείο των Επτανήσων στο υφιστάμενο.
Αλλά τα βάρη του Ταμείου Συντάξεων της πρώην Ιονίου Πολιτείας ξεπερνούσαν τις τριακόσιες χιλιάδες δραχμές ετησίως, κι έτσι εντός τριετίας το κεφάλαιο εκείνου του Ταμείου εξαντλήθηκε και το βάρος επωμιζόταν πλέον το κοινό Ταμείο. Η ένωση των δύο διαφορετικών Ταμείων τελικά ζημίωσε και τα δύο.
Εν τω μεταξύ το ενιαίο Ταμείο αφενός επιβαρυνόταν και με τις «συντάξεις του Αγώνα» και αφετέρου δε το Δημόσιο αδυνατούσε να καταθέτει τη δική του συμμετοχή. Επιπροσθέτως, μέγιστη ήταν η επιβάρυνση που προκαλούνταν στο Ταμείο λόγω της συνταξιοδότησης πλήθους δικαιούχων με εικοσαετή μόνον προϋπηρεσία.
Το 1876 θα γίνει και η πρώτη κινητοποίηση συνταξιούχων στην Ελλάδα. Συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος περίπου πεντακόσιοι συνταξιούχοι για να διαμαρτυρηθούν και να χαράξουν την πορεία τους. Το Ταμείο Συντάξεων αποκαλούνταν πλέον «καταβόθρα» και ο Σωτηρόπουλος «καταστροφέας».
* Εφημερίδα το Ποντίκι
Μήπως και τώρα δεν γίνεται τό ίδιο...? Οι Έλληνες εργζόμενοι είναι πάντα το είδος των ανθρώπων που μισούν οι Αφεντάδες....γιατί με το σαφάρι τους κερδίζουν χαμηλότατες οι ανύπαρκτες συντάξεις και μισθούς της πείνας οπότε αυτό συμφέρει στους Μεγάλος και είναι μόνιμα η Χώρα μας επένδυσιμη με χαρακτηριστικά Αποικίας.....