Εκδήλωση για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου στον ΟΑΕΔ

Για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μίλησε η συνάδελφος Θεολόγου Φωτεινή: 

Αγαπητοί συνάδελφοι, φίλες και φίλοι,

σήμερα στέκομαι εδώ μπροστά σας για να μιλήσω για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και δεν σας κρύβω πως με απασχόλησε πολύ, ψάχνοντας να βρω το σωστό τρόπο προσέγγισης της επετείου.

Προσθήκη στο πιάνο ο συνάδελφος Θάνος Μανουσόπουλος
λεζάντας

Αυτής της επετείου, που σε αντίθεση με τις δυο εθνικές μας επετείους που τιμούμε την παλλαϊκή άρνηση μιας ξένης κατοχής, καλούμαστε να θυμηθούμε την αντίσταση σε ένα καθεστώς τυραννίας και ντροπής, που επέβαλαν στο τόπο μας ΄Ελληνες «πατριώτες»!!!

 Μπορεί να μην ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου όπως και πολλοί από εσάς, αλλά έχω αχνές μνήμες από ήχους, ριπές, ερπίστριες, φωνές να μείνουμε μέσα στα σπίτια μας, τον τρόμο αλλά συνάμα και το ξεσήκωμα του απλού κόσμου που είχε βγει στους δρόμους και κατέβαινε στο Πολυτεχνείο, για να βοηθήσει και να συμπαρασταθεί στους φοιτητές με όποιο τρόπο!!!

Τραγουδήσαμε και τιμήσαμε όλους αυτούς τους ήρωες – φοιτητές και απλούς πολίτες - που με τους αγώνες τους, την αυτοθυσία τους και την στάση τους, έγιναν σύμβολο και σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές,ξέροντας πως το Πολυτεχνείο έδωσε κραυγή και αίμα, για να σαρωθεί η δικτατορία….

Η Δημοκρατία, η δημόσια Παιδεία, η Ελευθεροτυπία, το Κοινωνικό κράτος, ο Κοινοβουλευτισμός, το κράτος Δικαίου, ο Πολιτισμός, η Ειρήνη - όλες αυτές οι ελπίδες, όλα αυτά τα κεκτημένα, για τα οποία σήμερα μπορούμε να είμαστε περήφανοι- ή εν μέρει περήφανοι,  αποτέλεσαν το σύνθημα της «17^ης Νοεμβρίου 1973».

΄Ολα ξεκίνησαν, από την απόλυτη οργισμένη σιωπή που απέδωσε στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύτηκε  διεκδικώντας το με κραυγές, γιατί η φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου, ταυτίστηκε μεν  με την μαχητική αντίσταση της νέας γενιάς  απέναντι στον αυταρχισμό, εξέφρασε όμως τους πολύχρονους αγώνες ενός ολόκληρου λαού για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη!!

«Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών, άνευ Βουλής και εκλογών!!!

“Ελλάς: πυρ! Ελλήνων: πυρ! Χριστιανών: πυρ!

Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;” θα σημειώσει ο Γιώργος Σεφέρης σε κάποιους στίχους του εκείνη την εποχή….

Το Πολυτεχνείο νοηματοδοτεί τον αγώνα κάθε νέας γενιάς της Ελλάδας. Αγώνα για τα όνειρα και τις αξίες. Έχουμε χρέος – σήμερα περισσότερο από ποτέ- να σταθούμε δίπλα στους νέους μας, που αισθάνονται μόνοι, που αναζητούν περισσότερες ευκαιρίες και ελπίδα για το μέλλον τους.

Μια γενιά που δεν μπορεί να περπατήσει πάνω στα όνειρά της, αισθάνεται τραυματισμένη και δυστυχώς  όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης γι’ αυτήν την κατάσταση.

Μεγαλύτερο όμως μερίδιο ευθύνης, πιστεύω πως έχει μια μερίδα ανθρώπων από την επονομαζόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» - η γενιά του «μαζί τα φάγαμε», που ιδιοποιήθηκε πολιτικά την εξέγερση και έγινε τιμητής όλων – έφερε τη χώρα μας σε αυτό το σημείο και πήρε ουσιαστικά τη θέση αυτού που αντιπάλευε, αφήνοντάς μας να ζούμε  μέρες μιας μεγάλης περιπέτειας με δυσοίωνο μέλλον!!

Συνάδελφοι,

Μπροστά στις σημερινές δυσκολίες που πλήττουν την Ελλάδα,  δυσκολίες που βλέπουμε πως πλήττουν και δημιουργούν προβλήματα και σε ολόκληρη την Ευρώπη, η ιστορική παρακαταθήκη των αγώνων της νεολαίας  μας παρακινεί να συνεχίσουμε την Εθνική, συλλογική προσπάθεια αναζητώντας τα πολλά που μας ενώνουν, παραμερίζοντας όσα πιθανόν μας χωρίζουν.  

Μια προσπάθεια με αποφασιστικότητα και ενότητα και το κλειδί για να το πετύχουμε, είναι η Παιδεία και ο Πολιτισμός μας!!

Ας εμπνευστούμε από το παράδειγμα εκείνων των νέων ανθρώπων, που μας υποδεικνύει ότι ο μόνος δρόμος για να αναμετρηθούμε με τις προκλήσεις και να υπερβούμε την κρίση/ είναι ακριβώς αυτός ο δρόμος της ενότητας, που πρέπει να πορευόμαστε με σύμπνοια και αποφασιστικότητα.

Φίλες και φίλοι,

Ας σταθούμε κι εμείς - όλοι μαζί, νοερά - σεμνά μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου κι ας προσευχηθούμε να απαλύνουν οι ψυχές όλων μας!!!!   Και η μνήμη - να μη χρειασθεί/ παρά για να διδάξει σε όλους μας,  τις αξίες και το πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε το αγαθό της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας - Εθνικής, Πολιτικής, Κοινωνικής.

Κάθε Νοέμβριο η καρδιά μας είναι εκεί, στην αυλή του φθινοπώρου του Πολυτεχνείου!!

 Ποιος είπε πως δεν έχουν οι μνήμες μέλλον;

Γιατί το Πολυτεχνείο δεν είναι απλά μια γιορτή ή ένα μνημόσυνο,  αλλά ένα μάθημα για το σήμερα- για το αύριο, όχι απλά να θυμηθούμε, άλλα να διδαχτούμε και να καταλάβουμε ότι η ιστορία πάει μπροστά!!  

Στα αυτιά μας αντηχεί…….

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του παιδιού σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.

Γιατί τούτος ο λαός δεν γονατίζει , παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του!!!!!     

                                     Μην το ξεχνάνε!!!!                                                                        

                                                      Σας ευχαριστώ