Παλαιότερα ζητούσαν μόνο φαγητό. Στις ημέρες μας οι νεοάστεγοι θέλουν να επανενταχθούν, ψάχνουν δουλειά και το μπάνιο είναι η πρώτη προτεραιότητα για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Μέχρι και 250 άτομα επισκέπτονται κάθε Τρίτη και Πέμπτη τον 8ο όροφο του κτιρίου στην Ευριπίδου 14 για να κάνουν μπάνιο και να πλύνουν τα ρούχα τους.
Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει το προφίλ των ατόμων που αναγκάζονται να μείνουν στον δρόμο ή σε υποτυπώδη οικήματα χωρίς νερό και ηλεκτρικό. Οι νεοάστεγοι προέρχονται κυρίως από τη μεσαία τάξη.
Στον χώρο έρχονται διάφοροι άνθρωποι, μορφωμένοι, άνθρωποι που έχουν χάσει τη δουλειά τους και μετά έμειναν άστεγοι. Εδώ είναι τα μπάνια των αστέγων
Η πλειονότητα των αστέγων θεωρεί ότι η ανάγκη για δημόσια λουτρά είναι πιο βασική από την ανάγκη για σίτιση
Τον τελευταίο χρόνο υπάρχει μεγάλη αύξηση στον αριθμό των αστέγων που έρχονται στο Καταφύγιο για μπάνιο. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν σπίτι, αλλά δεν έχουν ηλεκτρικό και πώς μπορούν να κάνουν μπάνιο χωρίς ζεστό νερό;
Στο Καταφύγιο λειτουργούν δύο πλυντήρια. Οι άστεγοι τηρώντας τη σειρά περιμένουν να πλύνουν ρούχα και σεντόνια
Καθισμένη στην άκρη της σκάλας, περιμένει ανυπόμονα τη σειρά της. Στα χέρια της κρατάει σφιχτά δυο σακούλες γεμάτες ρούχα. Εκείνη την ημέρα ξύπνησε νωρίτερα από το συνηθισμένο. Στοίβαξε τα ρούχα της όπως όπως και μπήκε στο λεωφορείο με κατεύθυνση προς την Ομόνοια. Στη διαδρομή η σκέψη της γυρίζει πίσω στην Κάλυμνο όπου γεννήθηκε, αλλά μάταια. Καθώς πλησιάζει στον προορισμό της επανέρχεται στην πραγματικότητα. Σε λίγο η Ειρήνη θα ανέβει στον 8ο όροφο του παλιού κτιρίου κι εκεί, μακριά από τον δρόμο, θα βρει για λίγες ώρες ένα καταφύγιο.
Εδώ, στον 8ο όροφο της οδού Ευριπίδου 14 στεγάζεται το Καταφύγιο, ένα σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, βασικός στόχος του οποίου είναι η παροχή βοήθειας σε άτομα και ομάδες κοινωνικά αποκλεισμένες. Κάθε Τρίτη και Πέμπτη περίπου 250 άτομα επισκέπτονται τις εγκαταστάσεις για να κάνουν μπάνιο και να πλύνουν τα ρούχα τους στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο, έναν από τους ελάχιστους που λειτουργούν στην Αθήνα. «Αυτήν τη στιγμή έχουμε βγάλει 360 κάρτες, ενώ παρέχουμε τις υπηρεσίες μας ανεξαιρέτως σε όλους όσοι χρειάζονται βοήθεια.
Ερχονται άνθρωποι που εξαιτίας της οικονομικής κρίσης έχασαν τη δουλειά τους και έμειναν άστεγοι. Οι περισσότεροι άστεγοι θέλουν να επανενταχθούν, ψάχνουν για δουλειά, επομένως πρέπει να είναι καθαροί, να έχουν καθαρά ρούχα. Παλιότερα ζητούσαν μόνο φαγητό. Τώρα το μπάνιο είναι πρώτη προτεραιότητα για εκείνους για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ενα πιάτο φαΐ το βρίσκουν εύκολα, το μπάνιο όμως;» αναρωτιέται ο Κωνσταντίνος Βιταλάκης, υπεύθυνος του Καταφυγίου.
«Αν δεν υπήρχε, θα πέθαινα». Πράγματι η Αλίνα, άνεργη εδώ και έξι μήνες, ψάχνει μάταια για δουλειά. «Αν δεν υπήρχε αυτό το μέρος, δεν ξέρω τι θα έκανα. Θα πέθαινα. Αναγκάστηκα να μετακομίσω σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς ηλεκτρικό, στο οποίο κρατάω μόνο τα πράγματά μου. Εχει νερό, αλλά είναι τόσο κρύο που δεν τολμάω ούτε τα χέρια μου να πλύνω. Φαντάσου πώς πέρασα τον χειμώνα.
Ερχομαι εδώ, κάνω μπάνιο, τρώω ένα πιάτο φαγητό και αισθάνομαι λίγο πιο αισιόδοξη. Νιώθω ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στη ζωή μου, ότι κάτι μπορεί να γίνει. Πρέπει να κάνω μπάνιο τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Οι περαστικοί σε κοιτάνε περίεργα όταν είσαι βρώμικος. Και μέσα στη γενικότερη αδιαφορία, είναι τα μικρά πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνθρωπος. Να, κοίταξε αυτόν τον κύριο. Είναι ο Γιώργος. Μένει στα χαλάσματα στην Ομόνοια, απέναντι από μια τράπεζα».
Ο Γιώργος μαζί με τριάντα περίπου ακόμη άτομα περιμένει υπομονετικά στη σειρά για να κάνει μπάνιο. Γύρω μου ο όροφος όπου λειτουργούν τα μπάνια μοιάζει με σύλλογο για μέλη που κανένας άλλος σύλλογος δεν θα δεχόταν. Κουρασμένα πρόσωπα βγάζουν τα βρώμικά τους ρούχα και μπαίνοντας κάτω από τις ντουσιέρες μοιάζουν σαν να απαλλάσσονται έστω και για λίγο από τη δυσμένεια της κατάστασής τους.
Τα δυο πλυντήρια δουλεύουν ασταμάτητα. Οι εθελοντές, οι περισσότεροι πρώην άστεγοι, βοηθούν στο άπλωμα των ρούχων και το καθάρισμα του χώρου, ενώ ο Χρυσόστομος, πρώην θαμώνας και τώρα μάγειρος του Καταφυγίου, ετοιμάζει τοστ και καφέ στην κουζίνα. Η Ειρήνη κρατάει ακόμα τις σακούλες με τα φρεσκοπλυμένα ρούχα σφιχτά στα χέρια της. Αρνείται να φωτογραφισθεί.
Φοβάται ότι θα τη δουν οι γονείς της στην Κάλυμνο και θα καταλάβουν ότι εδώ και αρκετούς μήνες έχει χάσει τη δουλειά της και μένει κάτω από μια γέφυρα στον Κεραμεικό. Πιο δίπλα, η Μαρία μόλις έχει τελειώσει το μπάνιο της. Βάζει στα γρήγορα λίγο κραγιόν και μπόλικη κολόνια και μου φωνάζει «τώρα να με βγάλεις φωτογραφία. Τώρα που είμαι όμορφη. Τώρα που είμαι πάλι άνθρωπος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου