Του Παναγιώτη Περυσινάκη
Οι τραγικές ιστορίες στη Λαμπεντούσα και το Φαρμακονήσι καταδεικνύουν μια αλήθεια πέρα από κάθε άλλη. Η απελπισία των χωρών προέλευσης αντιπαραβαλλόμενη στην ελπίδα της Ευρώπης της επαγγελίας δημιουργεί (ακριβώς όπως η διαφορά τάσης στη φυσική) ένα μεταναστευτικό ρεύμα η αναχαίτιση του οποίου είναι αδύνατη. Απελπισμένοι συνάνθρωποι μας για λόγους πολιτικούς ή οικονομικούς θα συνεχίσουν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να έρθουν στην Ευρώπη από Ασία και Αφρική. Δεν υπάρχουν ικανά τείχη ούτε χερσαία, ούτε προπαντός υδάτινα προς αναχαίτιση του ρεύματος.
Η άλλη μεγάλη αλήθεια είναι πως η Ευρώπη, και ιδίως οι μεθόριες χώρες όπως η Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, δεν μπορούν να υποδεχτούν για μόνιμη εγκατάσταση όλους όσοι θέλουν να έρθουν εδώ. Σε βάθος εικοσαετίας μπορούμε να μιλούμε για πάνω από 100 εκατομμύρια ψυχές.
Η τρίτη μεγάλη αλήθεια είναι πως η έλευση των μεταναστών στις χώρες μας και ο τρόπος υποδοχής και αντιμετώπισης κρίνει τον πολιτισμό και την ανθρωπιά μας. Όμως το εύρος και μέγεθος της “εισβολής” καθιστά πλέον το πρόβλημα στη συνείδηση πολλών πολιτών ως πρόβλημα εθνικής άμυνας απέναντι σε ορδές εισβολής. Αυτό κάνει κάποιους να πιστεύουν ότι επιτρέπεται βίαιη άμυνα προς διαφύλαξη της “πατρογονικής γής”. Το αδιέξοδο είναι προφανές και επίσης προφανής ο κίνδυνος να δημιουργηθεί πεδίο ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε εκείνους στην Ευρώπη που πρεσβεύουν πως η διαφύλαξη του Ευρωπαϊκού πολιτισμού προϋποθέτει την προάσπιση της ανθρωπιάς μας, με ευμενή στάση απέναντι στους μετανάστες και εκείνους που προτάσσουν την ανάγκη προάσπισης του ίδιου του Ευρωπαϊκού χώρου από την εισβολή αυτή, με κάθε μέσο, ακόμη και με τη βία.
Είναι προφανές ότι το Φαρμακονήσι υπήρξε πεδίο αυτής της αντιπαράθεσης, και αποτελεί συνέπεια της αδυναμίας συνολικά του παραδοσιακού πολιτικού μας συστήματος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο να αντιτάξει μια πρακτική και πειστική απάντηση σε τούτο το γόρδιο δεσμό, η οποία να μπορεί να διαφυλάξει τόσο τις ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές αξίες, όσο και τον καθαυτό Ευρωπαϊκό χώρο. Η αδυναμία αυτή αποτελεί κρίσιμη αιτία ενδυνάμωσης των ακραίων δυνάμεων του φασισμού, της μισαλλοδοξίας και της ξενοφοβίας, που βιώνουμε και στη χώρα μας. Η έμφαση στις πολιτικές αποτροπής (FRONTEX) καταδεικνύει το αδιέξοδο και την έλλειψη φαντασίας σε Ευρωπαϊκό, όχι απλά Ελληνικό επίπεδο.
Η τέταρτη μεγάλη αλήθεια είναι πως η σύλληψη και επαναπροώθηση όλων (ή σημαντικής μερίδας) των παράνομων μεταναστών είναι αδύνατη προπαντός από οικονομική άποψη. Το αδιέξοδο είναι πλήρες: Το ρεύμα ασταμάτητο. Η έλευση αναπόφευκτη. Η αναχαίτιση αδύνατη. Η μόνιμη εγκατάσταση όλων επίσης αδύνατη. Η βίαιη (δικαστική ή διοικητική) επαναπροώθηση αδύνατη. Οι ασκούμενες, ή μέχρι τώρα προτεινόμενες, πολιτικές είτε έχουν στόχο να κοροϊδέψουν τον πολίτη, προφασιζόμενες ανάληψη δράσης αν και η δράση είναι απρόσφορη, είτε διακινδυνεύουν (όπως είδαμε στο Φαρμακονήσι) να υπονομεύσουν τις μέγιστες ανθρωπιστικές κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού μας πολιτισμού, σκόπιμα (;) θέτοντας ανθρώπινες ζωές σε διακινδύνευση, ως μέσο ανάσχεσης. Οι πολιτικοί μας όσοι εφαρμόζουν ή όσοι προτείνουν αμφότερα θα έπρεπε να ντρέπονται διότι και το μεν και το δε αποτελούν έγκλημα.
Η αναζήτηση πρόσφορης λύσης πρέπει να ξεκινά από τα δεδομένα. Αν η ανάσχεση είναι αδύνατη και η μόνιμη εγκατάσταση ή η βίαιη επαναπροώθηση επίσης αδύνατη συνάγεται ότι η μόνη διαθέσιμη λύση θα είναι εκείνη που μετέρχεται ένα σύστημα ελεγχόμενης, προσωρινής εγκατάστασης και οικειοθελούς επιστροφής, με κατάλληλα κίνητρα. Έχω ήδη από το 2011 προτείνει μια σχετική λύση[1]. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια ανθρώπινη - ανθρωπιστική μεταφορική αλυσίδα (conveyer belt) όπου με τη χρήση 5ετούς συμβολαίου ετεροχρονισμένων απολαβών, συνάνθρωποι μας θα έρχονται για περιορισμένο κάθε φορά διάστημα και θα πραγματοποιούν εισοδήματα μέρος των οποίων θα εισπράττουν κατά την επιστροφή τους στη χώρα προέλευσης υπό μορφή αφενός εφάπαξ και υπό τη μορφή ετεροχρονισμένου μηνιαίου εισοδήματος για άλλα 5 χρόνια. Έτσι θα βοηθήσουμε και την Ευρωπαϊκή οικονομία να αναπτυχθεί ταχύτερα με φτηνή εργασία, αλλά το κυριότερο θα βοηθήσουμε τις οικονομίες στις χώρες προέλευσης να πάρουν μπροστά “εμφυτεύοντας” πίσω σε αυτές πολίτες με καταναλωτική και επενδυτική δύναμη, ώστε προοπτικά (σε 20-30 χρόνια) η τεράστια διαφορά τάσης που υπάρχει σήμερα να εξαλειφθεί, και οι συνάνθρωποι μας να μένουν στις χώρες τους και να σταματήσει το μεταναστευτικό ρεύμα.
Η Ευρώπη πρέπει να δόσει χέρια με τους αδελφούς πενόμενους λαούς σε Ασία και Αφρική. Δεν έχει αξία να δίδουμε βοήθεια σε διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ας μπουν χρήματα απευθείας στις τσέπες των πολιτών που τα έχουν ανάγκη και θα τα ξοδέψουν, όπως αυτοί ξέρουν καλύτερα. Ας τους επιτρέψουμε να πραγματοποιήσουν τα εισοδήματα που χρειάζονται στην Ευρώπη, υπό τέτοιους όρους που θα εγγυόνται την τελική οικειοθελή τους επιστροφή στις πατρίδες τους, όπου μαζί με το νέο τους πλούτο θα μεταλαμπαδεύσουν και τις Ευρωπαϊκές φωτισμένες ιδέες, τις αναγκαίες γνώσεις για να υπάρξει όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική και πολιτιστική άνθιση στις σήμερα ασταθείς και κακοδιοικούμενες χώρες προέλευσης. Το κέρδος για την Ευρώπη θα είναι πολλαπλό. Οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό.
Το μεταναστευτικό όπως και η παγκοσμιοποίηση αποτελούν προβλήματα που απειλούν τον τρόπο ζωής μας, όσο τα αντιμετωπίζουμε φοβικά. Αλλά θα αποτελέσουν χρυσές ευκαιρίες αν κινηθούμε με φαντασία, αποφασιστικότητα και πρωτίστως και πάντοτε με ανθρωπιά. Χρειάζεται ρεαλισμός και συνειδητοποίηση του κόσμου όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Ας θέσουμε τέλος στο εμπόριο σαρκός εκεί ή στο εμπόριο φόβου εδώ. Μπορούμε, ως Ευρωπαϊοι, καλύτερα.
http://anileos.blogspot.co.uk/
Η άλλη μεγάλη αλήθεια είναι πως η Ευρώπη, και ιδίως οι μεθόριες χώρες όπως η Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, δεν μπορούν να υποδεχτούν για μόνιμη εγκατάσταση όλους όσοι θέλουν να έρθουν εδώ. Σε βάθος εικοσαετίας μπορούμε να μιλούμε για πάνω από 100 εκατομμύρια ψυχές.
Η τρίτη μεγάλη αλήθεια είναι πως η έλευση των μεταναστών στις χώρες μας και ο τρόπος υποδοχής και αντιμετώπισης κρίνει τον πολιτισμό και την ανθρωπιά μας. Όμως το εύρος και μέγεθος της “εισβολής” καθιστά πλέον το πρόβλημα στη συνείδηση πολλών πολιτών ως πρόβλημα εθνικής άμυνας απέναντι σε ορδές εισβολής. Αυτό κάνει κάποιους να πιστεύουν ότι επιτρέπεται βίαιη άμυνα προς διαφύλαξη της “πατρογονικής γής”. Το αδιέξοδο είναι προφανές και επίσης προφανής ο κίνδυνος να δημιουργηθεί πεδίο ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε εκείνους στην Ευρώπη που πρεσβεύουν πως η διαφύλαξη του Ευρωπαϊκού πολιτισμού προϋποθέτει την προάσπιση της ανθρωπιάς μας, με ευμενή στάση απέναντι στους μετανάστες και εκείνους που προτάσσουν την ανάγκη προάσπισης του ίδιου του Ευρωπαϊκού χώρου από την εισβολή αυτή, με κάθε μέσο, ακόμη και με τη βία.
Είναι προφανές ότι το Φαρμακονήσι υπήρξε πεδίο αυτής της αντιπαράθεσης, και αποτελεί συνέπεια της αδυναμίας συνολικά του παραδοσιακού πολιτικού μας συστήματος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο να αντιτάξει μια πρακτική και πειστική απάντηση σε τούτο το γόρδιο δεσμό, η οποία να μπορεί να διαφυλάξει τόσο τις ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές αξίες, όσο και τον καθαυτό Ευρωπαϊκό χώρο. Η αδυναμία αυτή αποτελεί κρίσιμη αιτία ενδυνάμωσης των ακραίων δυνάμεων του φασισμού, της μισαλλοδοξίας και της ξενοφοβίας, που βιώνουμε και στη χώρα μας. Η έμφαση στις πολιτικές αποτροπής (FRONTEX) καταδεικνύει το αδιέξοδο και την έλλειψη φαντασίας σε Ευρωπαϊκό, όχι απλά Ελληνικό επίπεδο.
Η τέταρτη μεγάλη αλήθεια είναι πως η σύλληψη και επαναπροώθηση όλων (ή σημαντικής μερίδας) των παράνομων μεταναστών είναι αδύνατη προπαντός από οικονομική άποψη. Το αδιέξοδο είναι πλήρες: Το ρεύμα ασταμάτητο. Η έλευση αναπόφευκτη. Η αναχαίτιση αδύνατη. Η μόνιμη εγκατάσταση όλων επίσης αδύνατη. Η βίαιη (δικαστική ή διοικητική) επαναπροώθηση αδύνατη. Οι ασκούμενες, ή μέχρι τώρα προτεινόμενες, πολιτικές είτε έχουν στόχο να κοροϊδέψουν τον πολίτη, προφασιζόμενες ανάληψη δράσης αν και η δράση είναι απρόσφορη, είτε διακινδυνεύουν (όπως είδαμε στο Φαρμακονήσι) να υπονομεύσουν τις μέγιστες ανθρωπιστικές κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού μας πολιτισμού, σκόπιμα (;) θέτοντας ανθρώπινες ζωές σε διακινδύνευση, ως μέσο ανάσχεσης. Οι πολιτικοί μας όσοι εφαρμόζουν ή όσοι προτείνουν αμφότερα θα έπρεπε να ντρέπονται διότι και το μεν και το δε αποτελούν έγκλημα.
Η αναζήτηση πρόσφορης λύσης πρέπει να ξεκινά από τα δεδομένα. Αν η ανάσχεση είναι αδύνατη και η μόνιμη εγκατάσταση ή η βίαιη επαναπροώθηση επίσης αδύνατη συνάγεται ότι η μόνη διαθέσιμη λύση θα είναι εκείνη που μετέρχεται ένα σύστημα ελεγχόμενης, προσωρινής εγκατάστασης και οικειοθελούς επιστροφής, με κατάλληλα κίνητρα. Έχω ήδη από το 2011 προτείνει μια σχετική λύση[1]. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια ανθρώπινη - ανθρωπιστική μεταφορική αλυσίδα (conveyer belt) όπου με τη χρήση 5ετούς συμβολαίου ετεροχρονισμένων απολαβών, συνάνθρωποι μας θα έρχονται για περιορισμένο κάθε φορά διάστημα και θα πραγματοποιούν εισοδήματα μέρος των οποίων θα εισπράττουν κατά την επιστροφή τους στη χώρα προέλευσης υπό μορφή αφενός εφάπαξ και υπό τη μορφή ετεροχρονισμένου μηνιαίου εισοδήματος για άλλα 5 χρόνια. Έτσι θα βοηθήσουμε και την Ευρωπαϊκή οικονομία να αναπτυχθεί ταχύτερα με φτηνή εργασία, αλλά το κυριότερο θα βοηθήσουμε τις οικονομίες στις χώρες προέλευσης να πάρουν μπροστά “εμφυτεύοντας” πίσω σε αυτές πολίτες με καταναλωτική και επενδυτική δύναμη, ώστε προοπτικά (σε 20-30 χρόνια) η τεράστια διαφορά τάσης που υπάρχει σήμερα να εξαλειφθεί, και οι συνάνθρωποι μας να μένουν στις χώρες τους και να σταματήσει το μεταναστευτικό ρεύμα.
Η Ευρώπη πρέπει να δόσει χέρια με τους αδελφούς πενόμενους λαούς σε Ασία και Αφρική. Δεν έχει αξία να δίδουμε βοήθεια σε διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ας μπουν χρήματα απευθείας στις τσέπες των πολιτών που τα έχουν ανάγκη και θα τα ξοδέψουν, όπως αυτοί ξέρουν καλύτερα. Ας τους επιτρέψουμε να πραγματοποιήσουν τα εισοδήματα που χρειάζονται στην Ευρώπη, υπό τέτοιους όρους που θα εγγυόνται την τελική οικειοθελή τους επιστροφή στις πατρίδες τους, όπου μαζί με το νέο τους πλούτο θα μεταλαμπαδεύσουν και τις Ευρωπαϊκές φωτισμένες ιδέες, τις αναγκαίες γνώσεις για να υπάρξει όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική και πολιτιστική άνθιση στις σήμερα ασταθείς και κακοδιοικούμενες χώρες προέλευσης. Το κέρδος για την Ευρώπη θα είναι πολλαπλό. Οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό.
Το μεταναστευτικό όπως και η παγκοσμιοποίηση αποτελούν προβλήματα που απειλούν τον τρόπο ζωής μας, όσο τα αντιμετωπίζουμε φοβικά. Αλλά θα αποτελέσουν χρυσές ευκαιρίες αν κινηθούμε με φαντασία, αποφασιστικότητα και πρωτίστως και πάντοτε με ανθρωπιά. Χρειάζεται ρεαλισμός και συνειδητοποίηση του κόσμου όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Ας θέσουμε τέλος στο εμπόριο σαρκός εκεί ή στο εμπόριο φόβου εδώ. Μπορούμε, ως Ευρωπαϊοι, καλύτερα.
http://anileos.blogspot.co.uk/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου