Στον ΟΑΕΔ....

1) Ξένιος Δίας, αύρα, ανάπτυξη, δημοκρατία, οργανισμός απασχόλησης εργατικού δυναμικού… Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, τίποτα δεν έχει σημασία πια.
2) Η παρακείμενη καφετέρια έβαλε τραπεζάκια και έξω από τον ΟΑΕΔ… Κάποιοι άνθρωποι δεν θα 
μείνουν άνεργοι ποτέ.

3) Κάποιοι άνεργοι έχουν συνηθίσει τόσο να περιμένουν στον ΟΑΕΔ, που όταν έρχεται η σειρά τους δεν πηγαίνουν στο γραφείο για να εξυπηρετηθούν. Μόνο βγάζουν καινούριο νούμερο και περιμένουν, ώσπου να κλείσουν και να τους διώξουν. Ιδρυματισμός.

4) Αν όλοι οι άνεργοι της γης, δίναν γερά τα χέρια, κορίτσια-αγόρια στη σειρά και δυο τρανσέξουαλ… Ο κύκλος θα γινότανε πολύ-πολύ μεγάλος και δυο φορές τη γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ

5) Προγράμματα κοινωφελούς εργασίας. Κάτι σαν τη ρήση του Κένεντι: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα. Ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου.»

6) Μια μωρομάνα μπαίνει κρατώντας το παιδί της, ούτε έξι μηνών, στην αγκαλιά της. Εκείνο γκρινιάζει. Του ψιθυρίζει: «Σσσσς, μωράκι μου, μπήκαμε στον ΟΑΕΔ»… Έτσι. Να συνηθίζουν από μικρά.

7) Ένας Αφρικανός μπαίνει, αγχωμένος και κατηφής, όπως και όλοι οι Καυκάσιοι, με το χαρτοφύλακα παραμάσχαλα. Ίσως θα έπρεπε να κρατάει μια ταμπέλα: «I  cameto take your job.  But  you  dont  have  one!»

8) Μια κοπέλα μπαίνει φορώντας μπλούζα που γράφει: «Sos Χαλκιδική – Όχι στην εξόρυξη χρυσού». Πόσοι από εδώ μέσα θα δεχόντουσαν να δουλέψουν στον Μπομπολικό Χρυσό; Μη βιάζεσαι να πεις: «Εγώ ποτέ!»

9) Βγαίνω για ένα τσιγάρο. Στο τραπεζάκι έχει κάτσει ένας νεαρός. Δίπλα του κάθεται μια κοπέλα. Πιάνουν την κουβέντα… Ανάβω κι άλλο τσιγάρο, χρόνος υπάρχει άφθονος… Το ζευγαράκι φαίνεται να τα πηγαίνει καλά. Μπορεί να μη βρουν δουλειά, αλλά ίσως να περάσουν μια όμορφη νύχτα. Γραφείο γνωριμιών: «Οι άνεργοι».

10) Δίπλα στην πόρτα ένα αυτοκόλλητο: «Άνεργος μπορεί, ξεφτιλισμένος και ρατσιστής ποτέ! Antifa» Από κάτω θα έπρεπε να μπει ένα ακόμα: «Ξεφτιλισμένος και ρατσιστής μπορεί, άνεργος ποτέ! ΝΔΦΚ»

11) Καθώς πλησιάζει το νούμερο μου αισθάνομαι έξαψη! 361, 362… Το 363 δεν υπάρχει, μάλλον προτίμησε την αυτοχειρία… 364… Έλα, πάτα ‘το, τι κάνεις;

12) 365… Πηγαίνω στο γραφείο 2, περήφανος που άντεξα. Η υπάλληλος αυτή με έχει εξυπηρετήσει άλλες δυο-τρεις φορές. Άραγε θα με θυμάται;

«Καλημέρα…. Καλησπέρα μάλλον. Τι κάνετε;» της λέω.

«Ταυτότητα, εκκαθαριστικό και ΑΜΚΑ», λέει αυτή, κάπως ψυχρά.

Γυναίκες! Της τα δίνω.

Είμαστε άνθρωποι χωρίς ιδιότητες. Τουλάχιστον έχουμε ΑΜΚΑ.

13) Φεύγοντας νιώθω ότι έκανα κάτι σημαντικό. Όλοι με κοιτάνε με φθόνο: «Αυτός τελείωσε». Αλλά το μόνο που κέρδισα είναι μια κάρτα –και ένα ραντεβού για τρεις μήνες μετά. Εις το επανιδείν, συνάδελφοι.

14) Βγαίνοντας από τον ΟΑΕΔ όλοι κοιτάνε κάτω. Έτσι διασχίζουν το δρόμο, αδιαφορώντας για τις κόρνες και τα βρισίδια των οδηγών. Στη χειρότερη περίπτωση ακαριαίος θάνατος. Στην καλύτερη μια αποζημίωση και μερικά σπασμένα κόκαλα. Πρέπει η Τροχαία να βάλει μια πινακίδα, όπως αυτές που έχουν έξω από τα σχολεία: «Προσοχή! Αργά! Περνάνε άνεργοι!»http://aienaristeyein.com