Την προηγούμενη Πέμπτη απολύθηκα. Απολύθηκα μετά από 3,5 χρόνια, από μια
δουλειά που μου έδινε 780 ευρώ και ανάλογα είχα προσαρμόσει τη ζωή μου.
Ακόμα νιώθω μουδιασμένη και μπερδεμένη.
Αξίζει άραγε τον κόπο να προσπαθήσω να βρω δουλειά;
Αξίζει άραγε να αρχίσω να ρωτάω γνωστούς και φίλους;
Έρχεται Πάσχα, καλοκαίρι, κι αναρωτιέμαι πώς θα με βρει το φθινόπωρο έχοντας φάει αυτά τα λίγα της αποζημίωσης λεφτά. Άραγε θα μπορώ να πληρώνω ακόμα το ενοίκιο; Με τη ΔΕΗ τι θα κάνω; Την πιστωτική κάρτα μου θα την αποπληρώσω ποτέ;
Είναι αδύνατον να φανταστώ τον εαυτό μου και τη ζωή μου μετά από 5 μήνες στην ανεργία.
Ούτε θυμό, ούτε φόβο, αλλά ούτε και αισιοδοξία νιώθω. Ξυπνάω κάθε πρωί και γυρίζει η ίδια σκέψη στο μυαλό μου: Τίποτα δε θα είναι το ίδιο απο δω και πέρα...
Ακόμα νιώθω μουδιασμένη και μπερδεμένη.
Αξίζει άραγε τον κόπο να προσπαθήσω να βρω δουλειά;
Αξίζει άραγε να αρχίσω να ρωτάω γνωστούς και φίλους;
Έρχεται Πάσχα, καλοκαίρι, κι αναρωτιέμαι πώς θα με βρει το φθινόπωρο έχοντας φάει αυτά τα λίγα της αποζημίωσης λεφτά. Άραγε θα μπορώ να πληρώνω ακόμα το ενοίκιο; Με τη ΔΕΗ τι θα κάνω; Την πιστωτική κάρτα μου θα την αποπληρώσω ποτέ;
Είναι αδύνατον να φανταστώ τον εαυτό μου και τη ζωή μου μετά από 5 μήνες στην ανεργία.
Ούτε θυμό, ούτε φόβο, αλλά ούτε και αισιοδοξία νιώθω. Ξυπνάω κάθε πρωί και γυρίζει η ίδια σκέψη στο μυαλό μου: Τίποτα δε θα είναι το ίδιο απο δω και πέρα...
Eleana , 37 χρ.
Από το ημερολόγιο ενός ανέργου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου