Δυο φοιτητές των ΤΕΙ Λάρισας έχασαν χτες τη ζωή τους από αναθυμιάσεις και άλλοι τρεις νοσηλεύονται σε κωματώδη κατάσταση. Οι φοιτητές είχαν φτιάξει ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι από κομμένο θερμοσίφωνο για να ζεσταθούν.
Συνήθως, δεν γράφω για τέτοια θέματα. Αφενός είναι εξαιρετικά δυσάρεστα και αφετέρου δεν ξέρεις τι να πεις. Όμως, τώρα υπάρχει κάτι που θέλω να γράψω.
Πριν από μερικές ημέρες, πέθανε ο πατέρας μιας φίλης μου. Νέος.
Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πως ήταν ένα ακόμα θύμα της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας ζουν καθημερινά με το άγχος της επιβίωσης. Άνθρωποι, που μέχρι πρόσφατα είχαν αξιοπρέπεια, είναι αναγκασμένοι πια να ζουν ταπεινωμένοι.
Οι επιπτώσεις που έχει στην υγεία τους αυτή η ταπείνωση δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Επίσης, μπορεί η κατάσταση στα περισσότερα ελληνικά νοσοκομεία να μην ήταν καλή αλλά τώρα πια είναι άθλια. Και πολλοί ασθενείς δεν μπορούν να προμηθευτούν καν τα φάρμακά τους.
Η αύξηση των αυτοκτονιών προκάλεσε κάποια ανησυχία αλλά το συνηθίσαμε κι αυτό. Δεν «πουλάει» πια.
Ποτέ δεν θα μάθουμε με ακρίβεια πόσα είναι τα θύματα της χρεοκοπίας της χώρας.
Άλλωστε, δεν μοιάζει να μας ενδιαφέρει. Εκτός αν είναι κάποιος δικός μας άνθρωπος. Αλλά και δικός μας άνθρωπος να είναι, ξεχνάμε πια αμέσως τον χαμό του γιατί έχουμε να λύσουμε τα προβλήματα της δικής μας επιβίωσης.
Άνθρωποι χάνονται και είναι σαν να μην έζησαν ποτέ. Τη μια μέρα χάνεις τον άνθρωπό σου και την επόμενη τρέχεις να διακόψεις τους λογαριασμούς του, για να μην τους πληρώσεις εσύ.
Ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας δεν έχουμε όλοι. Πλάκα είχε το παραμύθι αλλά η εξίσωση του Λάτση με τον άστεγο μπορεί να πείσει μόνο τους καθυστερημένους.
Όμως, για τους συνανθρώπους μας -που χάνονται επειδή πρέπει να ζεσταθούν με μαγκάλια το 2013- έχουμε όλοι ευθύνες.
Είναι η δική μας αδιαφορία που οδηγεί στον χαμό πολλών συνανθρώπων μας.
Μετά την χρεοκοπία της χώρας, συνεχίζουμε να ζούμε βουτηγμένοι στην ιδιωτεία. Συνεχίζουμε να νοιαζόμαστε μόνο για την πάρτη μας.
Πολλοί καταδικάζουν τη βία αλλά κανείς δεν καταδικάζει τη βία της αδιαφορίας. Που έχει πολλά θύματα.
Όχι, δεν τα φάγαμε μαζί.
Αλλά τους συνανθρώπους μας που χάνονται επειδή δεν διεκδικούμε ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, τους τρώμε μαζί.
Και είναι ντροπή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου