Από την εκδήλωση για τον εοτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Κατάθεση στεφάνου στο χώρο του Πολυτεχνείου

http://www.peyoaed.gr/website/anakoinoseis/174-apo-tin-ekdilosi-tis-pev-gia-ton-eortasamo-tis-eksegersis-tou-polytexneiou

Η Ομιλία του Προέδρου  Γιώργου Μακράκη

Αγαπητοί Συνάδελφοι, Φίλες και Φίλοι,

δεν ανήκω, όπως και πολλοί εδώ μέσα στη γενιά του Πολυτεχνείου. Ανήκω στη γενιά, όμως, που μεγάλωσε με ζωντανές τις μνήμες του Πολυτεχνείου. Στη γενιά, που τραγούδησε, τίμησε και ύμνησε εκείνους τους ήρωες που με τη στάση και τον αγώνα τους έγιναν σύμβολο, έγιναν σημείο αναφοράς, έγιναν πηγή εμπνεύσεως. Στη γενιά που μεγάλωσε με τα τραγούδια του Μίκη, του Λοίζου, του Μαρκόπουλου, του Ξυλούρη. Στη γενιά που ηχεί μέσα της ζωντανά το Μπήκαν στην Πόλη οι εχθροί και που βλέπει, δυστυχώς και σήμερα τους εχθρούς να μπαίνουν στην Πόλη και μεις, κάποιοι από εμάς, να γυρνάμε στις γειτονιές και να γελάμε σαν κάθε μέρα.
Γιατί η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας είναι δύσκολη, είναι όμως και το πρώτο σκαλοπάτι για κάθε αγώνα. 

Εκείνη τη βραδιά δεν ξέρω αν τα παιδιά πίσω απ τα κάγκελα γνώριζαν το μέγεθος της πράξης τους, το μέγεθος του αγώνα τους. Πιστεύω όμως ότι οι πραγματικοί ήρωες εκείνης της βραδιάς, εκείνης της περιόδου, δεν αρκέστηκαν στη μία νύχτα αγώνα. Συνέχισαν την πορεία τους στη ζωή με το ίδιο υψηλό αίσθημα αγωνιστικότητας και ευθύνης, χωρίς να εκπέσουν σε μίζερες δόξες και εφήμερες ζητωκραυγές. Με συνέπεια συνέχισαν να αγωνίζονται στη ζωή. Κάποιοι άλλοι βέβαια παρασύρθηκαν από τις σειρήνες μιας γυαλίζουσας δόξας και παρέσυραν μαζί τους και όλο το μεταπολιτευτικό όραμα, φτάνοντας σήμερα να ωθούν πολλούς στο να κάτσουν στο συνειδησιακό εδώλιο για τη σημερινή κατάσταση την ίδια αυτή γενιά του Πολυτεχνείου. Ας μη συγχέουμε όμως τον ηρωισμό εκείνης της νύχτας με την έλλειψη συνέχειας και συνέπειας από κάποιους. Ας μη γίνουμε αυστηροί κριτές. Όχι τουλάχιστον πριν ασκήσουμε αυστηρή αυτοκριτική για το τι κάνουμε εμείς στο σήμερα, στο τώρα.   

Σήμερα, φίλες και φίλοι, στέκομαι εδώ μπροστά σας για να μιλήσω για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και βασανίστηκα αρκετά για να βρω ποια λόγια να πω που δεν έχουν ακουστεί, σε ποια λόγια να χωρέσω το μεγαλείο της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης, με ποια λόγια να αποδώσω τα νοήματα εκείνης της βραδιάς, της βραδιάς του Πολυτεχνείου, αλλά και του συνόλου των αγώνων εκείνης της περιόδου, με τους τόσους μικρούς και μεγάλους, γνωστούς και αφανείς ήρωες. Και όσο και αν προσπάθησα να βρω λέξεις αντάξιές τους καταλήγω συνεχώς στο ίδιο συμπέρασμα. Πως λέξεις ικανές να περικλείσουν ή έστω να προσεγγίσουν αυτό το μεγαλείο δεν  υπάρχουν. Ένας είναι ο μοναδικός επάξιος τρόπος να αποδώσουμε φόρο τιμής σε αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Οι πράξεις μας, η στάση ζωής μας, στα μικρά και στα μεγάλα. Μόνο με τον τρόπο που στεκόμαστε εμείς απέναντι στη ζωή και στους διαρκείς αγώνες που οφείλουμε να δίνουμε μπορούμε να αποδώσουμε τιμή σε εκείνους που έπεσαν για τα υψηλά ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Και αυτή η πράξη πρέπει να έχει διάρκεια, πρέπει να έχει συνέχεια, πρέπει να έχει συνέπεια. Δεν αρκεί μια μόνο πράξη, αλλά η δίψα για τα ανώτερα ιδανικά πρέπει να μας κατατρέχει εφόρου ζωής, να μη μας αφήνει να εφησυχάζουμε, να μη μας λυπάται και να μας αφήνει στη βολή μας. 

Είναι απίστευτο πόσο επίκαιρο μοιάζει σήμερα το Πολυτεχνείο... Πόσο ακούγονται τα συνθήματα εκείνης της εποχής, τα τραγούδια και τα ποιήματα που γράφτηκαν γι αυτό. Όμως δεν αρκεί να κλεινόμαστε σε στολισμένες αίθουσες και να αποτίουμε φόρους τιμής μ ένα γαρύφαλλο στο στήθος και ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών, που εύκολα σκουπίζουμε όταν τα φώτα κλείνουν και ακόμα πιο εύκολα γυρνάμε στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Τώρα είναι η εποχή να ξανακοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, να βγούμε δίπλα δίπλα στους δρόμους, να συμπαρασταθούμε στον διπλανό μας και να αγωνιστούμε γι αυτόν πριν έρθει η ώρα να αγωνιστούμε για εμάς. Ας μην περιμένουμε να έλθει η δική μας ώρα. Ας μην γυρνάμε τις πλάτες μας σε αυτούς που βάλλονται τώρα. Ας μην γυρνάμε την πλάτη μας στον αγώνα. Γιατί αλλιώς όταν φανεί και η δική μας ώρα -και πιστέψτε με όταν αφήνουμε την ασθένεια να μεταδίδεται κάποια στιγμή θα μας χτυπήσει την πόρτα- όταν λοιπόν έρθει αυτή η ώρα  και χρειαστούμε και μεις φωνές και χέρια δίπλα μας, θα γυρίσουμε και θα δούμε και μεις μόνο πλάτες.

Συνάδελφοι, 

ας γίνει η φετινή επέτειος μια αφετηρία να αναθεωρήσουμε όλοι μας τη σημασία του κοινού αγώνα. Μπορεί να μην βλέπουμε τα τανκς στραμμένα καταπάνω μας, μπορεί να μην ζούμε σε ανήλιαγα μπουντρούμια, μπορεί να ζούμε τη δική μας ημίμετρη ελευθερία, αλλά αν τους αφήσουμε να μας πάρουν ολοσχερώς τη δύναμη του κοινού αγώνα θα μας έχουν αλώσει εκ των έσω. Για αρχή, σας καλώ όλους στην αυριανή πορεία. Και κυρίως σας καλώ όλους στον διαρκή αγώνα προκειμένου να μη καταπνίξουν τη φωνή μας, τη μία και καθολική! Και κει στο πλάι μας θα δούμε στο δρόμο που κάποιος έγραψε μια λέξη μοναχά ελευθερία το γελαστό παιδί που υπό τους ήχους του ακορντεόν θα σηκώνει στα χέρια τον Ξυλούρη και θα τραγουδάμε όλοι μαζί "ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ"