«Μία αιωνιότητα και μία ημέρα»

Χρύσα Ταβουλάρη

Η είδηση γράφτηκε νύχτα κοφτά. Σαν σε ταινία του Θ.Αγγελόπουλου. «Πέθανε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος».
Στην Δραπετσώνα . Ένας νεαρός με μοτοσυκλέτα. Το νοσοκομείο. Η απώλεια. Σαν σε ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η Άλλη Θάλασσα, η ταινία που έμεινε χωρίς τέλος, με τίτλο σημαδιακό. Σημαδιακή και η στιγμή σε μια χώρα που μοιάζει να τελειώνει και να αδειάζει. Σαν κάποιος να μην ήθελε αυτή η στιγμή να καταγραφεί από τον ιστορικό της ελληνικής πραγματικότητας. Μια ακόμα απώλεια μέσα στις τόσες. Η μη καταγραφή. Η απώλεια αυτού που αποδεδειγμένα μπορούσε να συνθέτει την πραγματικότητα του χθες και του σήμερα και να κρατά τη συλλογική μνήμη σε εγρήγορση.
«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» έλεγε πέρσι σε συνέντευξη του στο ΒΗΜΑ ο Θ. Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».