.....ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΑ

Χώρα θλιμμένη. Χώρα πλούσια σε μιζέρια. Καταστήματα κλειστά, δρόμοι άδειοι, άνθρωποι κατηφείς, συνάδελφοι που δε μιλούν μεταξύ τους από φόβο, ζητιάνοι περιπλανόμενοι που πληθαίνουν συνεχώς. Γιορτές χωρίς χαρά δεν είναι γιορτές. Γιορτές χωρίς χαρά δεν υπάρχουν. Για την ακρίβεια χωρίς χαρά δεν υπάρχει τίποτε. Η χαρά λέγεται ότι κάνει καλό στην υγεία, ωφελεί την ψυχή. Η χαρά όμως είναι η ίδια η φύση της ψυχής. Η ψυχή είναι καθαρή χαρά. Ατέλειωτη, ανόθευτη, απεριόριστη, ανεμπόδιστη χαρά.

Η χαρά είναι ζωή σε έκφραση. Η ελεύθερη ροή της ζωτικής ενέργειας είναι αυτό που ονομάζουμε χαρά. Είναι αυτό που ο νους μας εμποδίζει να το βιώσουμε. Η ουσία της ζωής είναι η ενότητα. Αυτό είναι η ζωή: ενότητα σε έκφραση. Η αίσθηση της ενότητας είναι αυτό που ονομάζουμε αγάπη.
Όποτε η ελεύθερη και απεριόριστη έκφραση της ζωής και της αγάπης – δηλαδή η εμπειρία της ένωσης με τους πάντες και τα πάντα – απαγορεύεται ή περιορίζεται από οποιαδήποτε περίσταση ή συνθήκη, τότε η ψυχή μας, που είναι η ίδια η χαρά, δεν εκφράζεται πλήρως. Η χαρά που δεν εκφράζεται πλήρως μεταμορφώνεται σε λύπη.
Μα πως μπορεί η ψυχή να είναι λυπημένη αν η ουσία της είναι η χαρά; Λύπη και χαρά είναι δυο λέξεις που έχουμε χρησιμοποιήσει για να περιγράψουμε διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας συμπαντικής δύναμης. Όπως ακριβώς το ζεστό και το κρύο είναι η ίδια ενέργεια σε διαφορετικούς βαθμούς. Οι αρχαίοι Έλληνες μάλιστα είχαν μια θαυμάσια λέξη για το φαινόμενο της ανάμειξης της χαράς με τη λύπη. Το ονόμαζαν χαρμολύπη. Χαρά και λύπη είναι η ίδια ζωτική ενέργεια σε διαφορετικούς βαθμούς. Η ψυχή βέβαια είναι χαρά στον ύψιστο βαθμό. Χαρά που δεν μπορείς εξωτερικευτεί γιατί την εμποδίζει η ακατάσχετη σκέψη. Και πρέπει να βγούμε από αυτό τον φαύλο κύκλο της δυσάρεστης σκέψης που γεννάει δυσάρεστο συναίσθημα, το οποίο ξαναγεννάει κι άλλες αρνητικές σκέψεις και ούτω καθεξής, για να ξαναβιώσουμε την ψυχή μας. Πως θα γίνει αυτό; Σταματώντας να επαναλαμβάνουμε ενέργειες που δεν μας οδηγούν πουθενά και κάνοντας κάτι απλό που θα μας δώσει ευχαρίστηση. Γιατί αυτό το απλό είναι που θα μας επανασυνδέσει με την ψυχή μας. Αντί στην κρίση που βιώνουμε να καθόμαστε και να παρακολουθούμε δυσάρεστες ειδήσεις στην τηλεόραση ή να επαναλαμβάνουμε την ίδια συζήτηση αενάως για την τραγικότητα της κατάστασης με την ίδια μίζερη παρέα, ας βγούμε ένα περίπατο στη φύση ή μια βόλτα με το ποδήλατο ή να βάλουμε τη φόρμα μας και να κάνουμε τζόκινγκ. Μπορούμε να πάμε στον κινηματογράφο με ένα καλό φίλο, να διαβάσουμε ένα ενδιαφέρον βιβλίο, να κάνουμε ένα μικρό δώρο στον εαυτό μας ή στο σύντροφό μας, να ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί με την παρέα μας και να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας, με προθυμία να τους ακούσουμε και αποφασιστικότητα να τους μιλήσουμε αληθινά. Να κοινωνήσουμε την αλήθεια μας. Υπάρχουν τελικά χίλιοι τρόποι να ελευθερώσουμε τη χαρά στην καρδιά μας και στην καρδιά κάποιου άλλου. Ο άνθρωπος που αληθινά ακολουθεί τον εσωτερικό δρόμο γνωρίζει έτσι κι αλλιώς ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει άλλος εκτός από τον εαυτό. Γνωρίζει ότι το σήμα που εκπέμπει στο σύμπαν αυτό θα λάβει ως ανταπόδοση και φροντίζει όταν αυτό το σήμα δεν είναι σωστό να το αλλάξει. Γνωρίζει επίσης ότι εκεί που βρίσκει την αληθινή χαρά εκεί είναι και η ψυχή του. Και το μόνο που αληθινά φοβάται είναι να μη κάνει το λάθος και αποσυνδεθεί οριστικά από την ψυχή του.