Γράφει ο Μανώλης Τυλλιανάκης, Καθηγητής Πληροφορικής
Τέλειωσε λοιπόν με την καθιερωμένη πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία ο 3ημερος εορτασμός της φετινής επετείου του Πολυτεχνείου. Το άκρως εντυπωσιακό στοιχείο των φετινών εκδηλώσεων ήταν η πλήρης (και απαράδεκτη) απαξία του γεγονότος από την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου. Γιατί άραγε;
Βασική, κατά την άποψη μου, αιτία είναι οφόβος. Φόβος (που πολλές φορές καταλήγει σε δειλία) και που απορρέει από τους ίδιους τους εαυτούς τους, που με τις πράξεις τους, τις παραλήψεις τους και τελικά τις αποφάσεις τους, οδήγησαν όχι μια μικρή μειοψηφία, όπως αρέσκονται να διατείνονται, αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, στην πλήρη αποδοκιμασία τους και πολλές φορές στο χλευασμό τους.
Κατόρθωσαν λοιπόν σήμερα οι «εκλεκτοί του λαού», 38 χρόνια μετά το Νοέμβρη του 73, να κάνουν το σύνθημα "Ψωμί- Παιδεία- Ελευθέρια" πιο επίκαιρο από ποτέ. Και δυστυχώς για μας αυτή η διαπίστωση δεν είναι κλισέ, αλλά σκληρή πραγματικότητα.
Η ανάγκη για ψωμί για παράδειγμα, με την κυριολεκτική έννοια της ανάγκης δεν υπάρχει σήμερα, αφού ακόμα και για έναν άστεγο κάπου θα βρεθεί ένα κομμάτι.
Με τη λίγο πιο ευρεία έννοια, όμως, και κοιτάζοντας τα νούμερα της ανεργίας στη χώρα μας, το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και τη λαίλαπα των άδικων εισπρακτικών μέτρων των τελευταίων μηνών, η ανάγκη αυτή προβάλει ξανά μπροστά μας σαν εφιάλτης.
Αλλά και η ανάγκη για παιδεία. Αυτή κι αν είναι ζητούμενη στις μέρες μας. Και με την κυριολεκτική έννοια του όρου (της ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας και της σφυρηλάτησης της προσωπικότητας ενός παιδιού), αλλά και με την έννοια του τρόπου λειτουργίας τους εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Ένας υπουργός Παιδείας αν ήθελε (γιατί σίγουρα μπορεί) να προσφέρει αληθινές υπηρεσίες στη χώρα μας, θα μπορούσε να καλέσει όλους του φορείς της εκπαίδευσης και να συναποφασίσει μαζί τους δύο απλά θέματα.
Πρώτον τι παιδεία θέλουμε; Μια παιδεία δημιουργίας σωστής νοοτροπίας, αξιοποίησης και ανάδειξης των ιδεών που καθόλου, μα καθόλου δεν στερούνται τα σημερινά ελληνόπουλα, ή μια παιδεία συλλογής μόνο τυπικών (στην κυριολεξία), αλλά όχι και ουσιαστικών προσόντων;
Και δεύτερον, το σχεδιασμό και την άμεση λειτουργία σε πρακτικό επίπεδο, ενός σύγχρονου, δυναμικού (και όχι στείρου), εκπαιδευτικού συστήματος πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μακράς πνοής, δεσμευτικό για μια 15ετιά (προκειμένου να δημιουργήσει μια νέα γενιά παιδιών από το «μηδέν»), ανεξάρτητο από κυβερνήσεις και πρόσωπα, που θα «τρέχει», θα αξιολογείται-ανατροφοδοτείται (ουσιαστικά και όχι εν ήδη τιμωρίας) και που στο τέλος αυτής της εξελικτικής διαδικασίας (και όχι κάθε τρεις και λίγο ανάλογα με τις «φαεινές» ιδέες κάθε υπουργού και των άσχετων πολλές φορές συμβουλατόρων του), θα φανεί τι καρπούς απέδωσε και τι είδους αλλαγές πρέπει να γίνουν.
Αυτά τα δύο φτάνουν. Όλα τ’ άλλα πειράματα που έγιναν και γίνονται στις πλάτες γενιών και γενιών νέων παιδιών, από τον καθένα που αναλαμβάνει τον θώκο του υπουργείου Παιδείας, είναι απλά και μόνο για κατανάλωση των ΜΜΕ (ούτε καν λαϊκή) και οδηγούν τελικά σήμερα, όσο ποτέ, στην ανάγκη για αληθινή και ουσιαστική παιδεία στη χώρα μας.
Τέλος η ανάγκη για ελευθερία δεν έχει προφανώς τη μορφή της εποχής εκείνης, αλλά έχει μετεξελιχθεί σ’ ένα συνεχή αγώνα «απελευθέρωσης» από τη μέγγενη του οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος, των κερδοσκόπων, των λεγόμενων αγορών.
Οι πρόσφατες επιλογές των πολιτικών μας, για δέσμευση και εκποίηση της δημόσιας περιούσιας, για κατά γράμμα εφαρμογή αποφάσεων επιβεβλημένων από ξένα κέντρα εξουσίας, για συνεχή επιτήρηση λόγων και πράξεων από το εξωτερικό, μήπως δεν είναι εκ των πραγμάτων, μερική τουλάχιστον, εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων;
Τα γεγονότα λοιπόν του Πολυτεχνείου, έχουν για τους σημερινούς πολιτικούς μας, μια τραγική γι' αυτούς αντίφαση. Ο Νοέμβρης του 73 ήταν ένας αγώνας των νέων και ενάντια στο φόβο της εποχής εκείνης.
Ένας φόβος που 38 χρόνια μετά σφίγγει του έλληνες πολιτικούς όλο και περισσότερο, αποτέλεσμα των δικών πράξεων και παραλήψεων. Να γιατί σήμερα οι έλληνες πολιτικοί αδυνατούν και να συμμετάσχουν αλλά κυρίως να κατανοήσουν το νόημα του Πολυτεχνείου του 73.
Τέλειωσε λοιπόν με την καθιερωμένη πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία ο 3ημερος εορτασμός της φετινής επετείου του Πολυτεχνείου. Το άκρως εντυπωσιακό στοιχείο των φετινών εκδηλώσεων ήταν η πλήρης (και απαράδεκτη) απαξία του γεγονότος από την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου. Γιατί άραγε;
Βασική, κατά την άποψη μου, αιτία είναι οφόβος. Φόβος (που πολλές φορές καταλήγει σε δειλία) και που απορρέει από τους ίδιους τους εαυτούς τους, που με τις πράξεις τους, τις παραλήψεις τους και τελικά τις αποφάσεις τους, οδήγησαν όχι μια μικρή μειοψηφία, όπως αρέσκονται να διατείνονται, αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, στην πλήρη αποδοκιμασία τους και πολλές φορές στο χλευασμό τους.
Κατόρθωσαν λοιπόν σήμερα οι «εκλεκτοί του λαού», 38 χρόνια μετά το Νοέμβρη του 73, να κάνουν το σύνθημα "Ψωμί- Παιδεία- Ελευθέρια" πιο επίκαιρο από ποτέ. Και δυστυχώς για μας αυτή η διαπίστωση δεν είναι κλισέ, αλλά σκληρή πραγματικότητα.
Η ανάγκη για ψωμί για παράδειγμα, με την κυριολεκτική έννοια της ανάγκης δεν υπάρχει σήμερα, αφού ακόμα και για έναν άστεγο κάπου θα βρεθεί ένα κομμάτι.
Με τη λίγο πιο ευρεία έννοια, όμως, και κοιτάζοντας τα νούμερα της ανεργίας στη χώρα μας, το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και τη λαίλαπα των άδικων εισπρακτικών μέτρων των τελευταίων μηνών, η ανάγκη αυτή προβάλει ξανά μπροστά μας σαν εφιάλτης.
Αλλά και η ανάγκη για παιδεία. Αυτή κι αν είναι ζητούμενη στις μέρες μας. Και με την κυριολεκτική έννοια του όρου (της ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας και της σφυρηλάτησης της προσωπικότητας ενός παιδιού), αλλά και με την έννοια του τρόπου λειτουργίας τους εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Ένας υπουργός Παιδείας αν ήθελε (γιατί σίγουρα μπορεί) να προσφέρει αληθινές υπηρεσίες στη χώρα μας, θα μπορούσε να καλέσει όλους του φορείς της εκπαίδευσης και να συναποφασίσει μαζί τους δύο απλά θέματα.
Πρώτον τι παιδεία θέλουμε; Μια παιδεία δημιουργίας σωστής νοοτροπίας, αξιοποίησης και ανάδειξης των ιδεών που καθόλου, μα καθόλου δεν στερούνται τα σημερινά ελληνόπουλα, ή μια παιδεία συλλογής μόνο τυπικών (στην κυριολεξία), αλλά όχι και ουσιαστικών προσόντων;
Και δεύτερον, το σχεδιασμό και την άμεση λειτουργία σε πρακτικό επίπεδο, ενός σύγχρονου, δυναμικού (και όχι στείρου), εκπαιδευτικού συστήματος πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μακράς πνοής, δεσμευτικό για μια 15ετιά (προκειμένου να δημιουργήσει μια νέα γενιά παιδιών από το «μηδέν»), ανεξάρτητο από κυβερνήσεις και πρόσωπα, που θα «τρέχει», θα αξιολογείται-ανατροφοδοτείται (ουσιαστικά και όχι εν ήδη τιμωρίας) και που στο τέλος αυτής της εξελικτικής διαδικασίας (και όχι κάθε τρεις και λίγο ανάλογα με τις «φαεινές» ιδέες κάθε υπουργού και των άσχετων πολλές φορές συμβουλατόρων του), θα φανεί τι καρπούς απέδωσε και τι είδους αλλαγές πρέπει να γίνουν.
Αυτά τα δύο φτάνουν. Όλα τ’ άλλα πειράματα που έγιναν και γίνονται στις πλάτες γενιών και γενιών νέων παιδιών, από τον καθένα που αναλαμβάνει τον θώκο του υπουργείου Παιδείας, είναι απλά και μόνο για κατανάλωση των ΜΜΕ (ούτε καν λαϊκή) και οδηγούν τελικά σήμερα, όσο ποτέ, στην ανάγκη για αληθινή και ουσιαστική παιδεία στη χώρα μας.
Τέλος η ανάγκη για ελευθερία δεν έχει προφανώς τη μορφή της εποχής εκείνης, αλλά έχει μετεξελιχθεί σ’ ένα συνεχή αγώνα «απελευθέρωσης» από τη μέγγενη του οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος, των κερδοσκόπων, των λεγόμενων αγορών.
Οι πρόσφατες επιλογές των πολιτικών μας, για δέσμευση και εκποίηση της δημόσιας περιούσιας, για κατά γράμμα εφαρμογή αποφάσεων επιβεβλημένων από ξένα κέντρα εξουσίας, για συνεχή επιτήρηση λόγων και πράξεων από το εξωτερικό, μήπως δεν είναι εκ των πραγμάτων, μερική τουλάχιστον, εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων;
Τα γεγονότα λοιπόν του Πολυτεχνείου, έχουν για τους σημερινούς πολιτικούς μας, μια τραγική γι' αυτούς αντίφαση. Ο Νοέμβρης του 73 ήταν ένας αγώνας των νέων και ενάντια στο φόβο της εποχής εκείνης.
Ένας φόβος που 38 χρόνια μετά σφίγγει του έλληνες πολιτικούς όλο και περισσότερο, αποτέλεσμα των δικών πράξεων και παραλήψεων. Να γιατί σήμερα οι έλληνες πολιτικοί αδυνατούν και να συμμετάσχουν αλλά κυρίως να κατανοήσουν το νόημα του Πολυτεχνείου του 73.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου