Ανεργία, το καύσιμο της «αγανάκτησης»

Οπως κι αν ονομάζονται, οι νέοι της Ευρώπης, δείχνουν δειλά - δειλά να παίρνουν το λόγο και να προχωρούν στη δράση. Κινητήριος δύναμη της αγανάκτησης είναι η νεανική ανεργία, που στην Ισπανία φτάνει το 45%.

Οπως και αν ονομάζονται, οι νέοι της Ευρώπης, δείχνουν δειλά - δειλά να παίρνουν το λόγο για την οικονομική κρίση, τη λιτότητα και την ανεπάρκεια του πολιτικού κατεστημένου. Η νεανική ανεργία, που στην Ισπανία φτάνει το 45%, είναι το «καύσιμο» της αγανάκτησης.

Μπορεί να είναι εξαιρετικά μικρά ακόμη τα δείγματα. Μπορεί τα αποτελέσματα να είναι μηδενικά, σε επίπεδο πολιτικών συνεπειών. Ωστόσο, ένα νέο κίνημα που οργανώνεται μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, μοιάζει να εκφράζει τους κάτω των 25 χρόνων Ευρωπαίους και να κερδίζει τη συμπάθεια των μεγαλύτερων.

Ισπανία: «Αγανακτισμένοι» και αποφασισμένοι.
Το ποσοστό της νεανικής ανεργίας που προσεγγίζει το 45%, είναι ο βασικός λόγος της αγανάκτησης των νέων Ισπανών οι οποίοι, με τη συμπαράσταση των μεγαλύστερων, καταλαμβάνουν τις πλατείες της χώρας, και κυρίως, την πλατεία - σύμβολο, Πουέρτα Δελ Σολ της Μαδρίτης. Σχεδόν παντού στην Ευρώπη, από την Βρετανία μέχρι την ανατολική Ευρώπη, τα ποσοστά ανεργίας στην ηλικιακή κατηγορία κάτω των 25 ετών, απογειώνονται. Πρώτα θύματα της κρίσης και των πολιτικών λιτότητας, οι νέοι είναι και οι πρώτοι που αγανακτούν και εξεγείρονται.

Το παράδειγμα της Πορτογαλίας
Οσο κι αν θεωρούνται οι πρωτοπόροι, οι νέοι της Ισπανίας εμπνεύστηκαν από το παράδειγμα της Πορτογαλίας, όπου οι νέοι κατάφεραν να βγουν στους δρόμους, στις 12 του περασμένου Μαρτίου, κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Και στις δυο περιπτώσεις, ένα ήταν το «εργαλείο» των διαδηλώσεων, τα κοινωνικά δίκτυα και μια και βασική η απόρριψη, το πολιτικό κατεστημένο.

Οι φοιτητές της Βρετανίας
Μερικούς μήνες νωρίτερα, στις 27 Μαρτίου, 250.000 Βρετανοί φοιτητές κινητοποιήθηκαν αντιδρώντας στην θεαματική αύξηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Επρόκειτο για ένα από τα πολλά μέτρα που ελήφθησαν από την κυβέρνηση Κάμερον, στο πλαίσιο του συνολικού πακέτου λιτότητας.Η κυβέρνηση Συντηρητικών - Φιλελευθέρων, δεν υποχώρησε. Τα μέτρα τέθηκαν σε εφαρμογή. Οι Εργατικοί δεν κέρδισαν σε υποστήριξη. Και δυο μήνες αργότερα, έχει επανέλθει η πλήρης ηρεμία. Ο χειμώνας ωστόσο υπήρξε πολύ θερμός.

Οι Ιταλοί και ο Μπερλουσκόνι
Ηταν στις 5 Δεκεμβρίου του 2009 που κινητοποιήθηκαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στη Ρώμη για την «Ημέρα του Οχι στον Μπερλουσκόνι». Εκτοτε, παρότι συγκροτήθηκαν πολλά δίκτυα και οργανώσεις, που μοιράζονται την ίδια αγανάκτηση έναντι των σκανδάλων και της «ιθύνουσας κάστας», παρόμοια συγκέντρωση δεν έχει πραγματοποιηθεί.

Ομως, συγκροτούνται περιφερειακά διάφορες ομάδες, όπως τα «Πέντε Αστέρια» στη Μπολόνια.Το κίνημα αυτοχαρακτηρίζεται «αντι - συστημικό» και κατέβηκε και στις περιφερειακές εκλογές, αποσπώντας ποσοστό 10%. Επόμενος στόχος τους, λένε, είναι το Μιλάνο, όπου με το ποσοστό που φιλοδοξούν να λάβουν, σε συνδυασμό με τις ψήφους της Αριστεράς, θα κάνει δυνατή την «πτώση του Μπερλουσκονισμού» στο προπύργιό του.

Οι πρωτοπόροι Ισλανδοί
Ολα, ωστόσο, ξεκίνησαν από την Ισλανδία η οποία επλήγη από την κατάρρευση των τραπεζών. Οι πολίτες της, δηλώνοντας απρόθυμοι να πληρώσουν το κόστος αυτής της κρίσης, κατέβηκαν στους δρόμους. Σε δυο περιπτώσεις, μέσω δημοψηφισμάτων, απέρριψαν έναν διακανονισμό με τους ξένους επενδυτές των ισλανδικών τραπεζών που χρεοκόπησαν.

Επειτα, έριξαν τους συντηρητικούς από την κυβέρνηση και εξέλεξαν μια Συνταγματική Εθνοσυνέλευση η οποία πρέπει να προχωρήσει άμεσα στην αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας. Τότε ήταν που πολλά διεθνή ΜΜΕ, έκαναν λόγο για την πρώτη «επανάσταση των πολιτών».

Βέβαιο είναι, πάντως, ότι με εξαίρεση των Ισλανδία, κανένα μαζικό κίνημα μέχρι στιγμής δεν έχει επιτύχει να καταγράψει μια πραγματική επιτυχία. Ομως, ίσως όλα βρίσκονται ακόμη στην αρχή. Ποιός ξέρει;