Ενωµένες γλιτώσαµε από την ανεργία

«Ενωµένες γλιτώσαµε από την ανεργία», δηλώνουν η Εύη Δόβελου, η Ελένη Ευταξοπούλου και η Αγγέλικα Σταυροπούλου. Οι τρεις κοπέλες δημιούργησαν τη δική τους θεατρική ομάδα «Cheek Bones», αντί να κυνηγάνε τους κατάλληλους ρόλους από οντισιόν σε οντισιόν και να προσπαθούν να µπουν στο µυαλό του κάθε σκηνοθέτη, όπως τονίζουν στην εφημερίδα «Τα Νέα».

Οι ίδιες γράφουν, σκηνοθετούν και ερµηνεύουν, ενώ φίλοι τους τις βοηθούν στα σκηνικά και στην κίνηση. Η πρώτη τους δουλειά είναι το «Αγόρι που κλώτσαγε» και την παρουσιάζουν στο «Ρουφ». Η παράστασή τους είναι βασισµένη στο γκροτέσκο παραµύθι «Το αγόρι που κλώτσαγε γουρούνια» του Τοµ Μπέικερ, και µιλάει για τη µαταιοδοξία και την ανάληψη της εξουσίας. «Μας αρέσει το σωµατικό - ερευνητικό θέατρο. Να παίζουµε µε το σώµα, να παίζουµε µε τα ταλέντα µας» αναφέρουν.

Οι τρεις κοπέλες, που ήρθαν στην Αθήνα από Θεσσαλονίκη, Κόρινθο και Καλαµάτα, συναντήθηκαν πρόπερσι στη Δραµατική Σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά και έστησαν την οµάδα.

«Εν αναµονή της στιγµής που θα µας δει κάποιος σκηνοθέτης και θα µας προτείνει να δουλέψουµε µαζί... Έπειτα από ψυχοφθόρες οντισιόν, πήραµε την τύχη µας στα χέρια µας», επισημαίνουν στα «Νέα». «Δεν είχαµε άλλη επιλογή. Γνωριµίες στον χώρο δεν έχουµε, ούτε µεγάλο µπάτζετ. Αν δεν γινόµασταν οµάδα, µας περίµενε η ανεργία», σχολιάζουν.

Σε ερώτηση αν είναι τυχαία η εµφάνιση όλο και περισσότερων νέων θεατρικών οµάδων τα τελευταία χρόνια, η Εύη Δόβελου απαντά:«Είναι ένας τρόπος να κάνεις αυτά που θέλεις. Εχεις τον έλεγχο, µεγαλύτερη ευθύνη αλλά µαθαίνεις. Είναι δύσκολο να υπάρξεις στον χώρο ως ηθοποιός».

Οι «Cheek Bones» ήταν και οι νικήτριες του διαγωνισμού της ομάδας Abovo τον Μάιο, στο Bob Theatre Festival – τις λεγόµενες «Scratch Nights».

«Σήµερα πρέπει να δουλέψεις πολύ για να αποκτήσεις αυτό που θέλεις. Η οικονοµική κρίση ήταν αρρωστηµένη φαντασία κάποτε και τώρα είναι η πραγµατικότητα», αναφέρει η Ελένη. «Προτιµώ να πιστεύω ότι είναι ακόµη αρρωστηµένη φαντασία», συμπληρώνει η Αγγέλικα, προσθέτοντας: «Δεν απογοητεύοµαι. Ελπίζω ότι στο µέλλον θα βγάζω τα προς το ζην από το θέατρο».