Το Ζήτημα της απελπισίας

Πριν από κάποια χρόνια, αν έλεγες σε κανέναν «κοπρίτη» πως θα του κόβανε το δώρο και το επίδομα και πως γενικά θα μειώνονταν οι αποδοχές του, θα σου απαντούσε πως είσαι τρελός! Το ίδιο συνέβαινε και με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Κανένας δεν περίμενε απόλυση μετά από 30-40 χρόνια εργασίας, προκειμένου να μειωθεί το μισθολογικό κόστος, προκειμένου να μη συναφθεί μια επιχειρησιακή σύμβαση κλπ. Αυξήσεις, έστω και μικρές, περίμενε ο κόσμος! Καλύτερη ποιότητα ζωής ονειρευόταν, ένα δικό του (μέσω δανείου) σπίτι φανταζόταν, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του, δικαίως, περίμενε. Ξαφνικά, μας είπανε δεν υπάρχει μία! Ούτε σάλιο! Μας γεμίσανε τύψεις που είχαμε αγοράσει αυτοκίνητο, που πήγαμε διακοπές, που πήγαμε τα παιδιά φροντιστήριο, που πήγαμε στον ιδιώτη γιατρό γιατί εκεί μας παρέπεμψε ο δημόσιος! Μας γέμισαν τύψεις που φάγαμε στην ταβέρνα , μας γέμισαν τύψεις επειδή εγκαταλείψαμε για λίγο το κατοχικό σύνδρομο.

Μετά μάθαμε -ή μας μάθανε- τι σημαίνει πτώχευση, αναδιάρθρωση, επιμήκυνση, τρόικα, μηχανισμός στήριξης , διεθνές νομισματικό ταμείο και φυσικά το μνημόνιο …

Έτσι λοιπόν, αφού τα μάθαμε αυτά και αφού το πήραμε το δάνειο και αφού τις κάναμε τις πρώτες θυσίες (12% μείωση) «για την Ελλάδα ρε γαμώτο», είπαμε γλυτώσαμε! Είπαμε φέτος μας τα κόψανε, του χρόνου θα μας τα ξαναδώσουνε! Αμ δε! Ήρθε το μνημόνιο Νο 2, νέες περικοπές, νέες αυξήσεις τιμών, περισσότεροι άνεργοι (να μαυρίζει η ψυχή σου), τα μικρομάγαζα κλειστά, τα φαρμακεία σε κίνδυνο, προσλήψεις 1:5, προοπτικές δυσοίωνες. Η τρίτη δόση το δεύτερο μνημόνιο, η τέταρτη δόση, το επικαιροποιημένο μνημόνιο κοκ.

Εδώ μπαίνει το ζήτημα της απελπισίας! Το ζήτημα ενός ατέρμονου κύκλου πίστης για τα χειρότερα. Το ότι χειροτερεύει η ζωή μας δηλαδή, δεν είναι και το χειρότερο, γιατί τα χειρότερα έρχονται …

Έτσι κατεβαίνουμε σκαλοπάτι –σκαλοπάτι, περιμένοντας τα χειρότερα. Και το χειρότερο είναι πως τα χειρότερα έρχονται. Έρχονται και μας επιβεβαιώνουν. Μα εμείς ξέρουμε πια, πως αυτά τα χειρότερα, δεν είναι τα χειρότερα , έρχονται και άλλα, χειρότερα, άρα προς το παρόν καλά είμαστε, γιατί υπάρχουν και χειρότερα!

Κι όσο περιμένουμε τα χειρότερα, αναλογιζόμαστε ποια χειρότερα θα είναι τα χειρότερα. Γιατί όταν φτάσουμε στα χειρότερα, δεν θα υπάρχουν άλλα χειρότερα. Σωστά ;

Λάθος! Όσο νωρίτερα σταματήσουμε την κατρακύλα τόσο καλύτερα. Έτσι νομίζω και μη χειρότερα!