Ο αγωνιστής που έβλεπε με άλλο μάτι την Αριστερά

«Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε». Σ' αυτό επέμενε. Μέχρι την ύστατη εκείνη στιγμή πάλευε και επέμενε.

 

Ο Χρόνης Μίσσιος, εμβληματική μορφή της Αριστεράς, αγωνιστής από την πρώτη ως την ύστατη μέρα της ζωής του, νικήθηκε από τον καρκίνο την Τρίτη 20 Νοεμβρίου σε ηλικία 82 χρονών, αφού, όμως, ξανάγραψε τη Ζωή.

Η ζωή τουΓεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες. Εζησε τα παιδικά χρόνια στα Ποταμούδια, σε μια γειτονιά με πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Παιδάκι ακόμα, κι η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη.

ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ
«Τι πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ' το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή;»

«Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω σε αυτό να με αλλάξει», γράφει ως μότο στο μπλογκ του.

Ήταν ένας συγγραφέας που μέκανε πολλές φορές να πιάσω και να ξαναδιαβάσω τα βιβλία του: «...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»,«Τα κεραμίδια στάζουν»,«Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι»,«Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο» και «Παλίμψηστο Καβάλας».

H είδηση έφερε στο μυαλό μου κάποιες λέξεις κι άρχισα να πλέκω ένα ποίημα όπως τα άπειρα χέρια ενός παιδιού θα έπλεκαν ένα στεφάνι με λουλούδια του αγρού για να το εναπωθέσουν με ευλάβεια στον τάφο του αγαπημένου συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου.
Ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε

 

Μάδησαν τα γεράνια απ’ τη βροχή

Σου ’στειλα

μία ρίζα

ν’ ανθίσει το κελί

Μάδησαν τα γεράνια απ’ τη βροχή

Σ’ αυτή τη γλάστρα

θυμάσαι;

έβαζες το κλειδί

Μάδησαν τα γεράνια απ’ τη βροχή

Στον ασβεστωμένο τοίχο

γίνηκε

μια κάθετη ρωγμή

Μάδησαν τα γεράνια απ’ τη βροχή

τα κεραμίδια

στάζουν λίγο στην κορφή

Μάδησαν τα γεράνια απ’ τη βροχή

Του χρόνου τέτοια μέρα

ήλπιζα

να ’μαστε μαζί

Μάδησαν τα γεράνια απ’ τη βροχή

Ο Χρόνης Μίσσιος

σήμερα

έφυγε από τη ζωή

  

20 Νοέμβρη 2012

Έλενα Παπανίκου