Από τη χρεοκοπία της Αργεντινής, άστεγος στην Αθήνα

Η ιστορία του Λάμπρου Μουστάκη είναι πραγματικά απίστευτη και θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Όπως αναφέρει η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, ο Λάμπρος Μουστάκης γεννήθηκε στη Βραζιλία από Έλληνες γονείς. Σπούδασε, έμαθε πέντε γλώσσες, έγινε τεχνικός ελεγκτής ποιότητας κρέατος αν και ήθελε να γίνει δικηγόρος, δούλεψε σκληρά και απέκτησε οικογένεια.

Από το Σάο Πάολο, βρέθηκε στα σφαγεία της Αργεντινής, όπου βίωσε και τον πρώτο "Τιτανικό" του. Η Αργεντινή χτυπιέται από την κρίση και επιστρέφει στη Βραζιλία. Αποκτά δύο κόρες, η κρίση βαθαίνει και στη Βραζιλία και εκείνος μένει άνεργος.
Η οικογένειά του διαλύεται και το 1997 αναζητά μια καλύτερη τύχη στην τότε εύπορη Ελλάδα.
"Εδώ δεν έχουμε αγελάδες όπως στην Αργεντινή, έχουμε ανθρώπους", του λέει ένας συγγενής του που τον στέλνει για δουλειά σε ένα ξενοδοχείο της Αθήνας.
Όμως το 2009 η κρίση χτυπά και τη χώρα μας. Το ξενοδοχείο κλείνει, μένει άνεργος και ζει για ένα χρόνο με το επίδομα των 410 ευρώ. Πληρώνει ενοίκιο, ρεύμα, κοινόχρηστα και του έμεναν 150 ευρώ για να ζήσει. Σύντομα όμως άρχισε να χρωστά στον ιδιοκτήτη κι έτσι αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι.
Τον φιλοξενεί ένας φίλος για λίγες μέρες και μετά αναγκάζεται να φύγει. Πηγαίνει στην πλατεία Βικτωρίας όπου είχε ένας γνωστός του ένα προποτζίδικο. Εκεί έκανε μπάνιο και κοιμόταν μέχρι να κλείσει το μαγαζί.
"Κάθε βράδυ έπαιρνα σκουτεράκι του και πήγαινε στο Σύνταγμα. Στην πλατεία Βικτωρίας ήταν επικίνδυνα. Όλη τη νύχτα καθόμουν σε μια καρέκλα έξω από τα Μακ Ντόναλντς χαζεύοντας όποιον περνούσε μπροστά μου", αναφέρει στην εφημερίδα.
Συχνά μάλιστα, όπως λέει, σήκωνε το κεφάλι προς τον ουρανό ζητώντας εξηγήσεις από τον "Μεγάλο": "Πες μου τι λάθος έκανα κι έφτασα σε αυτό το σημείο; Μια ζωή δούλευα, δεν μου έλειψε ποτέ κρεβάτι, ποτέ ένα ποτήρι νερό. Και τώρα...".
Πέρασε είκοσι βράδια σε μία καρέκλα μέχρι που κάποιος ενημέρωσε τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων και βρέθηκε θέση στον ξενώνα του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων.
Η επικοινωνία με τις κόρες του γίνεται πλέον μέσω ίντερνετ ενώ εδώ και ένα χρόνο ζει για τη θεατρική ομάδα των αστέγων και βοηθά εθελοντικά στο συσσίτιο του ιδρύματος.